Tja, daar ben ik dan weer een keer. Binnen de dingen die ik als vrijwilliger doe, ben ik ook zo af en toe beschikbaar als EHBO-er. Het is mooi als je je EHBO-diploma hebt, ik vind ook dat heel veel mensen dit zouden moeten gaan hebben, maar gelukkig loop je, in je dagelijks leven, niet alle momenten tegen situaties aan waar je je kennis in praktijk kan brengen. Dus, via de dame die mij heeft opgeleid, kan ik zo af en toe als vrijwillige EHBO-er aan de slag.
Zo heb ik al eens op een manege, tijdens wedstrijden, aanwezig mogen zijn. Tis bijzonder hoe snel je, door omstanders, als professional wordt gezien. En ja, er valt wel eens iemand van een paard af en ja dan moet je reageren.

Ook een Housefeest heeft al tot mijn ervaringsgebieden mogen behoren, weer een heel andere problematiek dan bij de wedstrijden. Veel alcohol is sowieso al een dingetje, maar alcohol met drugs maakt de boel toch weer net een beetje anders….

Deze ervaringen waren bijzonder en leerzaam maar afgelopen zaterdag mocht ik EHBO-er zijn bij een feest ter ere van het vijfjarig bestaan van een zorgboerderij in Oostvoorne.
Tot deze ervaring waren ‘mensen met een beperking’ een beetje een ver-van-mijn bed show. Dus toen ik mocht kiezen uit EHBO-er zijn op een House feest OF op het feest van deze zorgboerderij was voor mij de keus een bijzonder makkelijke. De Zorgboerderij.

Alle aannames en vooroordelen die ik heb bij ‘mensen met een beperking’ werden direct nadat ik had geparkeerd en was uitgestapt overboord gekieperd.
Nooit, maar dan ook werkelijk nooit ben ik zo warm en zonder reserve begroet door mensen. Hoe mooi is het als een bewoner huppetee op je afstapt en zegt: “hallo, ik ben Anna. Ga jij mij redden als er iets met mij gebeurt?”. Dit begeleid door een stevige handdruk zonder enige terughouding. Natuurlijk heb ik geantwoord dat ik mijn uiterste best zal gaan doen, maar dat ik vooral hoop dat er niets gaat gebeuren. Nou, dat hoopte zij dan ook wel, maar ze was toch wel blij dat we er waren.
Ik ben nogal van de nieuwsgierige, dus was ook wel heel benieuwd hoe een woning van een bewoner er dan wel uitziet.
Er zijn twee mogelijkheden. Of de bewoner heeft een kamer maar het koken en eten gaat gezamenlijk ofwel de bewoner heeft een eigen appartement waar hij/zij dan ook zelf kookt.
Bij een van de bewoners van een appartement mocht ik binnenkijken. Een prachtige ruimte, ik had hier te maken met een echte Feyenoord fan en dat knalde van de muren af, een eigen keuken. Dat zelf koken… ja het moest maar ja… dat vond ie niet het leukste. Hij was ontzettend zijn best aan het doen om te leren, zelfstandig wonen ging al heel goed, het koken en boodschappen doen en zo ging ook al heel goed, alleen de financiën. Daar had ie nog wel hulp bij nodig. Niet dat ie geld tekort kwam, zeker niet, hij vergat alleen nog wel eens een factuur te betalen. Gewoon omdat hij dat nog niet snapte. Maar dat ging helemaal goed komen. Hij woont nu ruim twee jaar op deze boerderij en hij had al zoveel geleerd…. Deze jongeman hield de deur voor me open, op mijn verbazing zij hij, ja, ik ben natuurlijk wel goed opgevoed.
De ‘instelling’ een beroerde naam voor deze zorgboerderij, maar goed het is maar zo. Had een grote tent geregeld, een cateraar en een zang/dj duo.
Bevoordeeld als ik daar stond dacht ik, nou… het zal wel wat worden….
Nou het werd zeker wat. Want deze fantastische mensen blijken uiteindelijk bepaald minder beperkt dan ‘wij’ ‘normale’ mensen.
Echt, als we zouden kijken naar met hoe ontzettend veel plezier deze mensen gingen dansen, en zonder schroom de liedjes (mee) zongen waar zij helemaal blij van werden, zonder storende gedachten, als – kan ik dit wel doen, zing ik niet te hard, kan ik wel zingen, kan ik wel dansen – helemaal niet boeiend ze hadden een feest en ze gingen genieten en dat deden ze.
Een Feyenoord lied zorgde ervoor dat de boel pas echt los ging! Er werd meegebruld!
Geweldig om mee te mogen maken. En ik stond daar zo,  behalve een paar pleisters was er gelukkig geen verdere EHBO-hulp nodig, en ik dacht…. Als ‘wij’, ‘normale’ mensen nou eens zo onbevangen op anderen af konden stappen, als wij nou eens zo ongecompliceerd konden genieten van wat op ons pad kwam, zou de wereld dan niet gewoon een stukje beter worden?
Natuurlijk besef ik dat in ‘onze’ maatschappij deze mensen zich niet staande kunnen houden. Maar, ligt dat aan hun en hun ‘beperking’? Of ligt dat aan ‘ons’ ‘normale’ mensen met al onze (ongeschreven) regeltjes en voorschriften. Die al snel neerkijken op mensen die anders zijn, die ‘bezit’ hoog in het vaandel hebben en nog erger ‘ons gelijk’.
Dat ik op deze zorgboerderij aanwezig mocht zijn bij de viering van het vijfjarig bestaan, en daardoor heb mogen zien wat genieten zonder voorwaarden is, is voor mij weer een mooie les die ik koester.
Ik hoop, oprecht, dat ik – als ik weer eens door de race van het leven wordt meegesleept – terug kan denken aan deze avond en even pas op de plaats kan maken om ongecompliceerd en ongehinderd te genieten!

​

Hé Hé Het is alweer even geleden dat ik een stukje geschreven heb. Ging het eerst heel vlotjes en rolden de verhalen zich als vanzelf voor me uit, op enig moment stopte dat gemak en het schrijven raakte in het welbekende slop. Zo gaan die dingen. Het leven wandelt verder en je houdt je weer bezig met andere dingen. Totdat een mailtje je herinnert aan De Nieuwe Nachtegaal en het stukjes schrijven. De belofte, ach ik zet wel weer wat op papier, was snel gedaan. Toch had ik nog even tijd nodig.

Ik heb, heel recent, het boekje ‘Op de orgelzolder’ gelezen. Samengesteld door Jaap van Gelderen, uitgegeven in 2006. Ruim vier jaar lang heb ik tegenover de Breepleinkerk gewoond zonder ook maar het flauwste benul van de rol die deze kerk in de tweede wereldoorlog heeft gespeeld. De verhalen van en over de onderduikers die hun leven te danken hebben aan de inzet, de durf en het lef van de mensen van deze kerk. Niet een paar dagen of weken, maar 34 maanden is deze kerk het toevluchtsoord geweest van een behoorlijk grote groep van mensen, onderduikers.
Zo aan het begin van Mei overvalt me altijd en beetje een soort van ‘even stilstaan voor we verder gaan’ gevoel. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Ik ben daar, terecht, mee opgegroeid. Zeker het herdenken was belangrijk. Want, dat zoveel gruwelijks niet meer gebeuren mocht, nou dat was duidelijk. En als we nou maar bewust zouden zijn en stil zouden staan bij en zouden herdenken dan moest het wel gaan lukken met die zo zwaarbevochten vrijheid.

Goed, het boekje is bepaald geen roman, integendeel het is meer een soort van opsomming van feiten. Maar juist dit opsommen maakt dat het mij zo raakt.
Je hebt een gezin, met kinderen, maar je twijfelt geen moment om hulp te bieden aan hen die dat nodig hebben. Voor alle moeilijkheden wordt een oplossing gezocht. Het is bloed gevaarlijk om hulp te bieden aan onderduikers. Het kan je je eigen leven kosten, maar geen tel wordt er getwijfeld.
En dat zet me dan aan het denken. Wat zou IK doen? In zo’n gevaarlijke situatie? Zou ik in staat zijn hulp te bieden? Of zou mijn angst, mij tegenhouden? Zou ik een ‘wegkijker’ zijn?

Nederland is, gelukkig, nog een prachtige, rustige plek om te wonen. We hebben geen gebrek, alles gaat z’n gangetje. Oh er is genoeg wat beter zou kunnen, dat zie ik ook wel maar al met al….
Als ik dan de blik wat wijder zet dan wordt ik toch een beetje somber. Want in landen, dichterbij dan we denken, is het helemaal niet meer zo gemoedelijk. Nee af en toe lijkt ‘ons’ kleine Nederland wel een rustig bounty eiland in een heel heel heel woelige zee. Meer vluchtelingen dan ooit op zoek naar een veilige plek. Aanslagen in de landen dicht en minder dicht om ons heen. Luid haat brullende mensen, op alle zenders van de tv (en dat zijn er best veel).
En dan ervaar ik de wereld om mij heen als een kokend vat olie waar alleen nog maar een vlammetje bij hoeft om de hele boel te laten exploderen.

Op dit moment gebeurt er heel veel gruwelijks. ‘We’ laten het weer gebeuren. We sluiten onze ogen, het is een ‘ver van mijn bed’ gebeuren.

‘We’ praten er misschien wel eens over, na het zien van beelden op de tv. Ontelbare mensen die in tentjes moeten zien te overleven in de winter, in de sneeuw. Kinderen die niets meer hebben, zelfs geen onderwijs.
Dat komt ook zo bizar op me over, weer even terug naar ‘Op de orgelzolder’. De zoon van de hulpgevers loopt in de winter ’44-’45 naar school… Oké…. De koudste winter ooit, nauwelijks nog voedsel, geen stroom, geen brandstof, maar school, ja dat is er wel. Goed al lopend naar school is hij getuige van de terechtstelling van 40 jonge mannen. Hij kijkt ernaar en zegt: “Ik ging verder, op weg naar school’.
Die zin, die beukt nog het zwaarst op me in. Want ook ik kijk, zie en weet. Immers de media zorgen ervoor dat ik tot in het kleinste detail op de hoogte ben. En ook ik kijk en ga verder.
4 Mei, herdenkingsdag. Ik ga mijn denken eens goed op een rijtje zetten. En ik ga kijken wat ik kan DOEN. Ik wil mijn eigen kleine druppel op de gloeiende plaat maken. 

Ontmoeting…….. met mezelf

Er zit heel veel tijd tussen mijn vorige blogje en deze. Dat heeft zijn reden. En daarover gaat dan deze blog.
Ik ben in de gelukkige situatie dat ik, redelijk relaxed, de vijftig heb gehaald. Een ietwat vervelend ongeluk in mijn jeugd, waardoor ik nog steeds littekens heb. Gelukkig op een niet altijd zichtbare plaats en ze hinderen me in niks. Dus niet zo heel belangrijk. Mijn oma’s zijn helaas overleden toen ik nog heel jong was. Mijn Geweldige Opa is overleden, maar na een rijk en gevuld leven en op een mooie leeftijd (zoals dat dan wordt genoemd, want natuurlijk wil je je opa nooit kwijt).
Ik heb zowat twee jaar zonder voortanden rondgelopen omdat de ‘tandarts’ in de schooltandarts bus dacht dat mijn ‘grote’ tanden al onder mijn ‘melktandjes’ zaten. Beetje eigen schuld want ik moest en zou naar die schooltandarts, zeer tegen de zin van mijn moeder, omdat je na ‘behandeling’ een bekertje met een tandenborsteltje en (en dat vond ik prachtig!) een minitube tandpasta kreeg.

Mijn trauma voor tandartsen is waarschijnlijk hier ontstaan en enorm verergerd omdat ik vervolgens ‘aan de beugel’ moest, of ‘in de beugel’ zoals het voor mij voelde. In die tijd liep je dan dus gewoon een poosje behoorlijk voor gek. Enige populariteit kon je vergeten. Je sociale leven? Nou dat had je gewoon niet want je had een beugel.
Bij mijn eerste gaatje in een ‘grote’ kies was het vervolgens klaar met mij en welke tandarts dan ook. Ik werd even in mijn tong geraakt. Niet fijn.

Nu ben ik 51 en is mijn hele gebit vol in de renovatie gegooid. Maar… beste lezers, daar kom ik ook wel doorheen. Ik ben een grote meid, doodsbang misschien, maar het is nodig. Hoewel ik mezelf af en toe afvraag of een kunstgebit niet gewoon prima is. Daar kun je immers ook goed mee eten.
Zo, deze ietwat lange introductie om heel duidelijk aan te geven dat tot en met vijftig mijn leven lekker hobbelde zonder al te noemenswaardige problematiek.

De laatste tijd maak ik me best wel zorgen over ‘de situatie’ in de wereld. Ik heb zo mijn mening, maar daar gaat het hier en nu niet over. Ik zeg dit om aan te geven dat dat me wel bezighoudt.
Waar gaat het dan wel om? En hoe heb ik mezelf ontmoet?

In oktober/november kregen we het bericht dat bij één van onze goede vrienden de ziekte K – ineens – terug was. Rare ziekte hé? Die K. Hij kan je bezoeken, je kunt hem – met veel moeite - de deur uitwerken en dan toch is ie, ineens, via de achterdeur of zo weer bij je binnengekomen. En, zoals google mij vertelde, vaak is ie dan nog meer aanwezig dan bij zijn eerste bezoek. Zo ook bij deze vriend. Vriend wilde de tijd die hij nog had doorbrengen met zijn familie. Hij had geen behoefte meer aan vrienden en kennissen. Hier komt ontmoeting nummer 1. Natuurlijk had het leeuwendeel van mijn gezonde verstand hier volkomen vrede mee. Als je dan weet dat je dood gaat dan mag je die laatste tijd die je hebt toch verdorie wel doorbrengen zoals jij dat wilt? Natuurlijk mag je dat.

Maar een klein stukje van mij was zo vreselijk boos op vriend. Een stukje van mij kon zich niet voorstellen dat ik hem nooit meer, levend, zou zien. Een hele egoïstische ‘ik’ vond het maar stom dat hij óns (al zijn vrienden) niet meer wilde zien en spreken. Ik was boos dat ik geen afscheid mocht nemen. Ik was boos dat ik geen laatste gesprek met hem mocht voeren. Eind december, op 62 jarige leeftijd, heeft deze vriend het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild. Of hoe dat ook genoemd mag worden.

Hoe egoïstisch kun je ineens zijn? Als je het mij voor deze periode had gevraagd had ik met verve ontkent deze emotie überhaupt te bezitten. Nu weet ik dat ik m wel heb. En ik moest het gevecht met mezelf aan. Ik moest aan de slag met een aanval van emoties, gevoelens, ervaringen die ik nog nooit had ervaren.
En nog zo’n ontmoeting. De eigen sterfelijkheid. Want laten we wel wezen, 51 ben je dan, meer dan de helft zit er wel op hoor. Hele gevechten met mezelf over de zin van het leven, het waarom etc etc. Dat was me toch een uitputtingsslag, vreselijk. Langzaam maar zeker heb ik deze strijd met en in mezelf een plek gegeven, dacht ik.

Want dan, begin 2016, wederom een hele goede vriend van ons, gaat voor een onderzoek naar het ziekenhuis. Foute Boel. Overal ‘vlekjes’. Een behandelplan wordt opgesteld, Chemo. Hoe vaak je ook hoort over bezoeken van Ziekte K aan mensen en hoeveel je ook denkt ervan te weten, eigenlijk weet je helemaal niks. Google maar weer geopend, wat betekent: ‘Vlekjes’, nou eigenlijk? Of ‘Kwaadaardig’? Tuurlijk de oppervlakkige uitleg van deze woorden kunnen we zo op tafel gooien. Niks aan het handje. Maar als Ziekte K op bezoek is dan wordt het een heel ander verhaal. Dan ligt het aan: wanneer is K ontdekt? Wat is de leeftijd van de gastheer/-vrouw van K? Waar heeft K zich verstopt? Wat was de staat van gezondheid voordat K langskwam? Oftewel met het enorme aanbod van kennis, weten we uiteindelijk nog helemaal niks. En daar ben ik behoorlijk op kapot gelopen. Dit gezin gaat door een mallemolen van ellende, iedere dag is een duizelingwekkende rit in een rollercoaster, iedere dag is er ook weer één met een sprankje hoop. De reactie van het lichaam op de chemo is gruwelijk heftig, in de rustweek proberen ze alle kwaliteit in hun leven te stoppen die ze kunnen vinden. En ik? Wat betekent dit voor mij? Ik ben lamgeslagen, ik sta machteloos aan de kant, ik kan niks doen en dat is eigenlijk wat ik vanuit mijn ziel wil. Ik wil helpen. Maar er valt niks te helpen behalve er zijn en luisteren als dat gewenst is. Dat is natuurlijk niet helemaal niks, zeker niet, maar voor mij, een echter doener, is het slopend. Wederom moet ik tot mijn schaamte bekennen dat emotie Egoïsme zich weer laat zien.

De hele ruzie met mezelf laaide weer op. Wat is toch de zin van dit alles? Nou Nou Nou?
De zon kwam eindelijk weer goed tevoorschijn. De eerste rit op de motor hebben we gemaakt. Wat is Nederland eigenlijk mooi! Wat is het heerlijk om met mensen te zijn waar je helemaal mee op je gemak bent. Die jou accepteren zoals jij bent. Die door jou geaccepteerd worden zoals zij zijn. Waarmee je je zorg kan delen.
Dan een zonovergoten weekend en op de motor, een lang weekend, naar Duitsland. Half verbrande handjes, want te eigenwijs om met die warmte handschoenen te dragen.
​
Samen zijn, samen eten, samen beleven en ervaren en samen lachen. Met een lach en een traan want de achtergebleven echtgenote van Vriend 1 was er ook. Voor het eerst na zijn overlijden weer op pad.
En nu, nu merk ik dat ik langzaam maar zeker weer in mijn eigen ik terug kom. Ik ben veel wijzer, vooral over mezelf.
Ik neem nog minder voor vaststaand aan en serieus, ik heb nog meer oog voor de zogenaamde ‘kleine’ dingen. Dingen die uiteindelijk waardevoller en grootser zijn dan ‘grote’ dingen.
Mijn Geweldige opa zei altijd al hele wijze dingen. Hij zij bijvoorbeeld, leef in het nu, wat morgen komt zie je dan wel weer.
De afgelopen periode heeft mij doen inzien hoe waar dit is. Ik hoop dat ik die les kan vasthouden. Want ja, zoals zoveel mensen ben ik vaak met mijn hoofd bij ‘later’.
Dan is er nog zo’n cliché dat meer waar is dan ik had vermoed. Ik vond het altijd maar een beetje een zeur-ding.
Geniet van het leven, het duurt maar even.
Ik ben er nog niet, ik ben nog steeds aan het zogeheten vallen en opstaan. Ik kan zomaar ineens overvallen worden door triestheid of boosheid. Maar ik kan gelukkig ook weer genieten en oprecht blij zijn.
 
Karin

​Lieve lezers,

Zonder me ook maar enigszins te verdiepen in het programma van de avond of wat ook heb ik mezelf en mijn man opgegeven voor Het Kerstdiner van De Nieuwe Nachtegaal.
Op Zaterdag 19 december mocht men vanaf 18.30 binnenlopen in Restaurant Tante Sjaar. Daar liep ik al heel hard tegen aanname nummer 1 aan. Als je vanaf 18.30 mag binnenlopen, nou dan begint het diner om 19.00 uur. 21.00 uur Klaar. Dus wij hadden gewoon nog een afspraak na het Kerstdiner.
Voor de deur hield ik serieus even mijn hart vast. Was dit écht wat ik wilde? De leeftijd lag best wel hoog, eigenlijk. Eigenlijk dacht ik… Oh jeetje waar ben ik aan begonnen… Iedereen binnen is oud…. Dat zal wat worden…. U begrijpt het al, aanname nummer 2, mensen in de herfst en winter van hun leven weten niet hoe ze het leuk moeten maken… Ik dacht zelfs nog even… Ik ben nog niet binnen, ik kan nog terug… Tot dusver zegt deze tekst niet zo heel veel goeds over mij hé?
Lief en ik werden keurig welkom geheten door een heer die precies wist wie waar moest komen te zitten. Hij kon ons even niet vinden maar John speelde reddende engel – hoe toepasselijk in deze tijd – en wij werden naar tafel 5 gebracht. Zes ons totaal onbekende mensen hadden al bezitgenomen van deze tafel. Dus we hebben ons voorgesteld. Eén van de tafelgenoten zei al, ach tja dat voorstellen is leuk maar we vergeten de namen toch weer. Die stelling is helaas waar gebleken. Lieve mensen van tafel vijf, ik heb jullie namen helaas niet onthouden.
Het Restaurant overigens was echt geweldig Kerstig aangekleed, een boel aandacht was daaraan gegeven, dat wilde ik toch even zeggen. Mijn complimenten.
Terug naar tafel 5. Op enig moment kwam John mij een cadeautje brengen. Echt helemaal leuk, een super vrolijke fietstas met inhoud. Nogmaals dank je wel hiervoor. Een van de dames van de tafel wilde nou toch wel weten waarom ik dat kreeg. Dus ik heb uitgelegd dat ik blogjes schrijf voor De Nieuwe Nachtegaal. Helaas wist niemand aan de tafel van het bestaan van de blogjes af. Misschien moeten we een reclamecampagne starten? Er zat aan de tafel ook een jongedame in haar lentejaren, de dochter van betreffende dame. En die had gelijk zoiets dat haar moeder ook moest gaan bloggen. Mevrouw had geen idee waarover dan en gaf vervolgens zelf het antwoord. Mevrouw maakt al jaren gebruik van een scootmobiel en, waar ik aangaf dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ volkomen levensgevaarlijk is op de fiets, wees zij mij erop dat ik de ‘ouderen van tegenwoordig’ niet moest onderschatten. Levensgevaarlijk noemde zij ze, en ze vertelde een aantal anekdotes waar ik toch wel smakelijk om moest lachen. Ik hoop oprecht dat mevrouw wil gaan bloggen want het talent spatte ervan af. Ook bleek dat zij en haar man 8000 tot 9000 kilometer per jaar afleggen op hun scootmobiel. Alles en alles doen ze met die vervoermiddelen. Alleen boodschappen doen, dat is lastig. Vrijwel geen enkele winkel is ruim genoeg opgezet om scootmobiels binnen te laten. Mijn man had dit zo eens aangehoord en zag mogelijkheid twee. Een scootmobiel reisverslag. Ik heb er nog nooit een gelezen, u wel? Alle mogelijkheden en onmogelijkheden kunnen neergeschreven worden ter lering ende vermaeck van andere en toekomstige scootmobielgebruikers.
Mijn man is lid van een club waarin het draait om Amerikaanse motoren. Dat zeg je niet zo heel snel hardop, maar we voelden ons eigenlijk wel thuis daar aan tafel 5. Eerdergenoemde dame sprak… Oh mijn man is ook jarenlang lid geweest van zo een club! Tis toch wat? Hoe je elkaar zo kan treffen aan een tafel? Geweldig. Helaas bleek de echtgenoot afwezig want die middag opgenomen in het ziekenhuis. Ik hoop dat het hem goed gaat en dat zijn dochter de goede spullen heeft gebracht. Zij moest helaas snel weg om Pa van alle gemakken te voorzien.
Al enige tijd kwamen heerlijke geuren uit de keuken het restaurant in. Inmiddels wisten wij dat het buffet rond en om 19.30 zou openen. Enig tekort aan tijd voor de volgende afspraak zagen wij wel opdoemen, maar het zou nog net kunnen lukken allemaal. Maar u begrijpt… aanname één kon weleens gaan sneuvelen.
Het buffet was echt geweldig. De koks hebben werkelijk alles uit de kast gehaald om een fantastische maaltijd te presenteren. Het buffet begon met prachtige zalm die ter plekke werd gesneden. Er was rundvlees, varkensvlees, kip etc etc etc. Als u precies de ins en ouds wilt weten dan kan ik u alleen maar adviseren te zorgen dat u er volgend jaar bij bent.
De muzikale omlijsting werd verzorgd door een zanger (Just Frankie) die eigenlijk wel heel veel diverse liedjes wist te brengen. Aanname nummer twee werd direct faliekant met de grond gelijk gemaakt. De dansvloer werd direct en onmiddellijk door diverse paren opgeëist en de sfeer was gewoon super feestelijk.
Na een heerlijke maaltijd, echt zo divers, zo lekker, als u er niet was heeft u echt wat gemist, werd een verrassing aangekondigd. De dames van de fitclub gingen optreden. Ook dit was puur genieten niet in de laatste plaats door de aanvulling van de keuken ploeg.
De tijd schreed maar verder en toen bleek ons dat er eerst een Bingo zou gaan zijn en daarna pas het dessert.
Dat, dames en heren lezers, deed natuurlijk aanname één volledig aan scherven vallen. Wij moesten helaas weg. Andere verplichtingen riepen ons luid en duidelijk.
Ik hoop binnenkort te horen wat het dessert was, ik vind het jammer dat we niet hebben kunnen blijven, maar soms lopen de dingen zoals ze lopen.
Ik weet dan niet meer de naam van de, naar ik hoop, Blogster van de toekomst, maar ik weet wel waar ze woont. Ik zal haar zeker gaan ‘lastigvallen’ om haar aan het schrijven te krijgen.
Wederom heb ik prachtige ontmoetingen gehad. En ik sluit 2015 af met nog even een paar goede levenslessen. Mijn goede voornemen voor 2016? Serieus gaan proberen om vooroordelen geen kans te geven. Vooroordelen zorgen er alleen maar voor dat je veel fijne, mooie, gezellige en weet ik veel wat voor zaken nog meer zult mislopen. En mislopen is nooit oké.
 
Karin

Deze keer zit ik aan tafel, in de zij ruimte bij Tante Sjaar, met John.  John heeft kort voordat ik dit verhaal aan het papier toevertrouw een blog geschreven die ook te lezen valt op  ‘De Nieuwe Nachtegaal’. Daarnaast weet ik vrij zeker dat John geen onbekende is voor de lezers van de blogs en de bezoekers van De Nieuwe Nachtegaal.

Geboren en getogen op Charlois, nimmer ver uit de buurt gewoond, ging hij als klein manneke  al lekker spelen bij de Speeltuin in de Tarwewijk. Hij had het daar grandioos naar zijn zin dus toen hij zo rond de 14 jaar was ging hij zich ook inzetten bij de activiteiten van deze speeltuin. Speeltuin Tarwewijk had het beleid om jonge mensen als vrijwilliger vast te houden en ook te betrekken bij het beleid van de Tuin. Zo werd John onderdeel van het Leidingkorps. Een speeltuin was in die dagen een centrum van bezigheid en vermaak. Kinderen konden er knutselen, sporten, aan judo doen etc.  En John droeg overal zijn steentje bij. Vanaf zo ongeveer zijn 18e werd het een vrijwilligers stel. Want jawel, ook de levensgezellin werd ‘op’ de speeltuin gevonden en ook zij werd, was en is een pilaar van Speeltuin Tarwewijk.
Genoemd worden de zomerkampen. Met 100 – 130 kinderen 14 dagen op kamp. De kinderen verdeeld in tien groepen en zo’n 25 man leiding zorgde dat alles in goede banen liep en dat ook de innerlijke mens op juiste wijze verzorgd werd. De locaties verschilden Garderen, Lemelen maar ook -_ hoe klein is de wereld – het ‘KSV Kamp’ in Zeeland werd als vakantieplaats gebruikt. Waarom is de wereld zo klein? Welnu, geboren als kind op Katendrecht zijn mijn broer en ik menig jaar mee geweest naar datzelfde KSV Kamp. Ik heb er maar één minder leuke herinnering aan… we werden gewassen in teilen met heet water en lifeboy zeep… Die geur… YECH! Verder waren het geweldige weken, dus ik twijfel er helemaal niet aan dan de ‘Tarwewijk’ kinderen die meegingen met dat kamp ook super fijne tijden hebben gehad. Weet je, beste lezers, als je nou verhalen hebt over die periode…. En je wilt ze delen…. Laat het me weten ik kom graag met je praten!

In de periode 1998 – 2007 moet er voor ‘het werk’ veel gereisd worden, het vrijwilligerswerk wordt noodgedwongen in deze periode op een iets lager pitje gezet maar stoppen doet John niet.
Dan, het zal zo 2006 zijn geweest, komt de informatie boven water dat Verzorgingshuis De Stromen niet meer up to date is en een andere functie zal gaan krijgen. Het gebouw wordt overgenomen door Woonbron en samen met gemeente en Albeda is bedacht om dit gebouw geschikt te maken voor huisvesting van 120 jongeren met probleemgedrag.
De Wijk ziet dit plan dan niet zo positief in als de clubjes die het bedacht hebben dus de ‘Ciehet actiecomité. Woonfoyer Nieuwe Nachtegaal Nee!’ wordt opgericht. Jullie raden het al, de rol van John in deze was niet klein.
Een periode van brieven schrijven, klagen, gesprekken met iedereen en nog meer volgt. Dat er een plan moet komen dat is duidelijk, alleen met het huidige plan is de buurt het gewoon niet eens.  Het gebouw leeg laten staan, dat leidt ook geen twijfel, is absoluut geen optie. Uiteindelijk worden er avonden georganiseerd waar buurtbewoners in gesprek kunnen gaan met de projectleider en andere belanghebbenden. Uiteindelijk komt er een lijstje naar voren met punten die voor de buurt gewoon belangrijk zijn en samen met de projectcoördinator van Woonbron, Hester Verbeek,  wordt intensief gewerkt om dit te kunnen realiseren.

• Een kinderdagverblijf
• Een buurtsuper
• Sport en spel
• Recreatie

Het centrum moet een verbindende functie krijgen in de wijk.
Dan komt de stichting BAVO als gesprekspartner in beeld. Want dat huurcenten de motor van het centrum moeten worden, dat is ook wel duidelijk.
Na het doorlopen van alle randvoorwaarden, het maken van duidelijke afspraken, is er een match gemaakt. BAVO gaat mensen huisvesten en terug kijkend is dit duidelijke een meerwaarde gebleken. Wijkbewoners hebben meer begrip gekregen voor mensen met een psychiatrisch ziektebeeld en de cliënten voelen zich volledig door de wijk geaccepteerd.  Allerhande projecten komen door een gezamenlijke inspanning van alle bij het project betrokken organisaties van de grond.

• Bewegen en fitness voor ouderen en fysiek beperkten
• Een ‘huiskamerrestaurant’, voor een hapje betaalbare maaltijd en een drankje en een goed gesprek
• De 1, 2, 3 loop is ook nog zo’n mooi initiatief. Heerlijk wandelen door de wijk en hier en daar verrast worden door een verhaal van een buurtbewoner. Mooi toch?
• De buurtsuper, met bezorgservice voor mensen die zelf geen boodschappen meer kunnen doen

-Werkcorporatie en schuldhulpverlening

• En nog vele andere initiatieven die voor de wijk belangrijk zijn.

​
En nu is De Nieuwe Nachtegaal een voorbeeld van hoe het wel kan. Het hele gebeuren drijft vooral op vrijwilligers die de leus ‘wel vrijwillig maar niet vrijblijvend’ door en door kennen.
Echter er zijn altijd vrijwilligers nodig, dus mocht je zoeken naar ‘iets’ om te doen, schroom niet eens langs te gaan bij De Nieuwe Nachtegaal om te bezien wat de mogelijkheden zijn.
Na mijn vraag of er, naast al zijn vrijwilligerswerk, nog tijd is voor andere hobby’s verschijnt een glimlach op het gezicht.  Want ja, John heeft nog wel een hobby ja. Hij is secretaris van het maandblad van de landelijke vereniging van Europese Vogels en maakt het clubblad. In 2016 gaan twee vogelbonden fuseren dus zal er van twee besturen één gemaakt moeten worden, dan zal John zich alleen nog bezighouden met de website van deze club.
Vervolgens zegt John: ‘Tja, ik speel ook nog gitaar in een 60er jaren Rockband’.  Covers van de Rolling Stones, Pink Floyd,  enzo. Deze ‘Silver Sparks’ doen nog twee optredens per jaar. Een ‘Fanavond’ en een optreden bij een Tennistoernooi in Gouda.
Deze band was van 1967 tot 1972 een band van betaalde amateurs. Daarna verloor men elkaar, door werk, gezin en anderszins, uit het ook oog tot een jaar of 4 geleden. Er bleek behoefte aan een reünie, nou een reünie zonder muziek dat kan niet, dus speelden ze weer samen na zo’n 40 jaar. Is dat wat? Nu komt de band ongeveer eens per maand samen om te oefenen. Op mijn vraag of er niet behoefte is, in de band, aan vaker optreden etc zegt John, tja ach… de bandleden… ze hebben het druk. Reizen, vrijwilligers werk, dingen hier dingen daar. Het is wel oké zo.
Dan, jawel, wordt er ook nog 1 dag per week gepast op de 2 kleinzonen van 5 en 2,5 jaar. Vind John ook prachtig om te doen.
Ik heb nu nog genoeg materiaal voor een veel langer verhaal… Maar een blog moet niet te lang zijn… dus… ik ga het hier even bij laten en de rest voor een andere keer bewaren.
Ik heb genoten van mijn gesprek met deze enorm gedreven ‘bezige bij’. Met plezier heb ik gekeken naar zijn ‘Tja, dat doe je toch gewoon’, houding. 50 jaar vrijwilliger en het eind nog niet in zicht, ik zeg ‘chapeau’.

​Deze blog begin ik met een persoonlijke observatie. U hoeft het er niet mee eens te zijn, het is puur persoonlijk.
Er is me iets opgevallen met betrekking tot kinderen. In de meeste gevallen zitten de aanstaande ouders een behoorlijk aantal maanden op een roze of lichtblauwe wolk. Als de kleine wereldburger er dan eenmaal is dan is werkelijk niets te gek om de veiligheid van de hummel te waarborgen. Het beste autostoeltje is voor prins of prinses nog niet goed genoeg en de kleintjes worden lekker veilig binnen gehouden, dan kan ze bijna niks gebeuren. Gaan we naar buiten dan worden de bandjes en kind in het wagentje goed vastgezet zodat eruit vallen onmogelijk is.
Gaat de kleine lopen en struikelt hij of zij over de voetjes dan krijgt zowat de fabrikant van de schoentjes de schuld. Ik begrijp ook niet dat die schoentjes nog niet worden geleverd met anti-val garantie, misschien moet een slimme uitvinder hier eens goed naar kijken.
De lagere schooltijd dan, de kids worden veilig in de auto gezet en netjes vlak voor de deur op het speelveld afgezet.
Dan gaan de kinderen voorbereid worden op ‘de middelbare school’. Heel veel tijd besteden vaders en moeders, Opa’s en Oma’s en andere opvoeders  aan het leren fietsen van het kroost. Zoals ik het heb begrepen neemt school ook nog een stukje verantwoordelijkheid door ‘verkeersles’ aan te bieden en zo stomen we het kind gezamenlijk klaar voor de grote sprong naar jawel, het verkeer.
Misschien denkt u nu zo langzamerhand waar gaat het heen met dit verhaal? Wees zo vriendelijk om nog even door te lezen.
Ik ben op zowat alle manieren verkeersdeelnemer. Ik loop, fiets, verplaats me met motor en auto. In al die vier hoedanigheden schrik ik me met grote regelmaat volkomen te pletter omdat er ‘ineens’ zo’n vaak nog jonge verkeersdeelnemer opduikt op een plek op de weg waar je deze vooral niet verwacht.
Onlangs, en dit is de uiteindelijke aanleiding tot dit schrijfsel, fietste ik van werk naar huis. Het is december dus best al donker in de ochtend en avond. Bij de afslag van het fietspad naar de Wolphaertsbocht knalde er zowat een jonge fietser bovenop mij. Gezien de situatie was ik fout. Ik heb echter wel nog wat te zeggen. Deze jonge fietser had geen enkele verlichting op zijn fiets, droeg donkere kleding en de enige reflector die er nog was zat aan de achterkant van de fiets. Ik heb deze fietser stomweg niet kunnen zien. Daarnaast had Jonge Fietser de oortjes volgepropt met geluiddragertjes, waardoor enige aandacht voor zijn omgeving niet meer aanwezig was. Natuurlijk is de geliefde muziek fijner dan letten op het verkeer.
Ik verwijt deze Jonge Fietser helemaal niets. Met enige regelmaat komt er zo´n slimme meneer bij De Wereld Draait Door en deze meneer weet alles over hersens. Hij heeft luid en duidelijk verklaard dat een jong brein gewoon nog niet ´af´ is en daardoor tot een heleboel nog niet in staat. Het inschatten van gevaar is er daar slechts één van. Dat verklaart waarom Jonge Fietsers  absoluut niet kunnen bedenken dat verkeersregels er ook voor hen zijn en bedoeld om ook hen veilig te houden.
Nu let ik eens wat beter op en tot mijn grote schrik is het me opgevallen dat, vooral Jonge Fietsers, 9 van de 10 keer geen werkende verlichting hebben, geen reflectoren en over de kleding wil ik het niet eens hebben.
Hoe vaak is het niet zo dat bij een aanrijding van, bijvoorbeeld, auto en Jonge Fietser zonder enig probleem de Automobilist de schuldige is? Die had zeker niet op zitten letten, stront in zijn ogen, zat te bellen en wat al niet meer. Maar….. in plaats van ons af te vragen of die automobilist blind was of zo kunnen we ons misschien eerst eens af gaan vragen of die fietser nou wel zo zichtbaar was. Want, als je als fietser zowat onzichtbaar bent én je op een plaats op de weg bevindt waar je niet hoort te zijn, dan zou ik zeggen dat het een soort van Russische Roulette wordt wanneer het fout gaat.
Zeker in deze tijd van het jaar waar regen en donkerte het verkeer al niet heel makkelijk maken, wordt het, mijns insziens, redelijk onmogelijk om onzichtbare fietsers die – nog – niet in staat zijn om zich aan de verkeersregels te houden te missen. Dat is even andersom denken, maar probeert u het eens.
Dan, en deze hoor ik met regelmaat, hebben we natuurlijk onze politie. Als deze groep met mensen al eens een controle op fietsverlichting doet dan is Leiden In Last want ‘kunnen die pennenlikkers geen echte boeven gaan vangen of zo?’ Dat dit een poging is om te zorgen dat verkeersgebruikers weer veiliger zijn voor elkaar wordt niet ingezien.
Beste Ouders die ooit zo ontzettend lang en met veel verlangen uitkeken naar de geboorte van hun kroost, voor wie de Veiligheid van Hun Kind zo ongeveer het belangrijkste was, neem die verantwoordelijk nog even stevig op je. Controleer de fiets van kind of laat deze controleren en zorg dat deze weer goed zichtbaar is. Blijf je kind wijzen op de gevaren in het verkeer.
Enne…. Als jullie dan toch bezig zijn met die controle bekijk dan gelijk even je eigen fiets. En zorg dat ook die weer helemaal up to date is.
Dat het niet veel vaker misgaat dan nu het geval is, is mij persoonlijk een raadsel.
Ik hoop dat dit blogje aanleiding is om u allen even aan het denken te zetten en om aan te geven dat Veiligheid in het Verkeer echt iets is om samen te doen.
 
Dit zou mijn laatste blog voor dit jaar kunnen zijn. Ik wens u vanaf deze plek alvast alle goeds en geluk voor het nieuwe jaar.
Karin

Beste Bloglezers

Zoals ik in mijn vorige blog al heb laten weten wil ik graag ‘jullie’ eens ontmoeten. De bewoners van Charlois met hun eigen verhaal. Ook heb ik laten vallen dat ik wel heel erg graag met Cor ‘de fotograaf’ in gesprek wilde. Ik ben namelijk al enige tijd onder de indruk van de foto’s die Cor maakt en die hij via Facebook en Website met ons deelt. 

Heel ons mooie Charlois komt op de plaat, geen enkel jaargetijde wordt overgeslagen en ook bij de diverse evenementen in de buurt is de camera van Cor paraat.

Via Email is het contact gelegd en, gelukkig!, Cor was bereid om met mij in gesprek te gaan. Een bijzonder gesprek is het geworden want Cor heeft ‘oog’ voor de wijk waarvan ik gedurende ons gesprek ook nog veel meer heb leren kennen, want Cor weet de mooie plekjes te vinden.

Geboren in 1946 is Cor een ‘net na de oorlog-kind’.  Geboren in Leiden maar al snel in zijn jonge leven is hij met zijn ouders mee naar Rotterdam verhuisd. Vader achterna die het spoor van werk volgde, eerst bij de HAL en later bij de firma A. de Hoop. 

Als jong ventje heeft hij de militairen die via het spoor op de Brielselaan langs kwamen nog voorbij zien rijden, die dan muntjes naar buiten wierpen. Dit is hem altijd bij beleven. 

Jarenlang heeft hij zich ingezet voor het speeltuinwerk in de speeltuin aan de Mijnkijndstraat, Speeltuinvereniging Tarwewijk, samen met John v.d. Jagt.

Verschillende voordeuren ‘op’ zuid zijn voorzien geweest van het naambordje van Cor en zijn familie. Nu woont hij alweer vele jaren naar volle tevredenheid aan de Dorpsweg.

Wat vind hij nou eigenlijk van ‘onze’ wijk? Nou daar is Cor duidelijk over. Hij vind de wijk prachtig groen met veel fotogenieke plekjes. Hij vind de wijk ook gemoedelijk. We leven toch maar mooi met iedereen naast elkaar. Onze wijk laat zien dat dat kan.

Het Zuiderpark, dat vind hij toch wel zo mooi. Vroeger een kale vlakte, een zooitje, nu een prachtig groene oase midden tussen de bebouwing. Ook de diverse functies die het Park nu heeft kunnen de waardering van Cor wegdragen.

We slenteren door de heemtuin, officiële naam:  de Cultuur Historische Plantentuin. Deze bestaat sinds 1983 en is een aanrader voor de buurtbewoner die op zoek is naar schoonheid en rust. Een dame van de Gemeente Rotterdam die we daar tegenkomen legt ons kort uit wat een Heemtuin is. Gezamenlijk met deze dame treffen wij een Imker. Hij vertelt ons over ‘zijn’ bijen… Dames en heren lezers, ik hoop in de toekomst deze personen te kunnen verleiden tot een blog ontmoeting met mij.

Al vanaf dat hij een jonge jongen was zit het fotograferen in Cor. Zijn herinneringen vertellen hem dat hij rond en om zijn 10e jaar aan de slag is gegaan met een zogenaamde ‘Klakkie’. Hij is een tijdje gestopt, huwelijk, werk, kinderen en het Super 8 filmen kwamen op zijn pad. Zijn kinderen, heel vaak onderwerp van de genoemde Super 8, zijn dol op de filmpjes… alleen onze kleinkinderen vonden de film projector een puik gezicht, dat hadden ze nog nooit gezien. Vandaag de dag gaat het met de telefoon, hoe snel kan het gaan dan? Nu hij weer tijd heeft gaat hij weer graag op pad met zijn camera in de hand.

Hij zet zich graag in als vrijwilliger maar, na 50 jaar werken en verplicht te zijn op een bepaald moment ergens te zijn, wil hij wel zijn tijd aan zichzelf houden. Hij steekt graag de handen uit de mouwen, toen De Nieuwe Nachtegaal een nieuw verfje moest was hij erbij. Hij vond het erg leuk dat de waardering werd uitgesproken door iedereen op een etentje te trakteren bij Tante Sjaar. Ook al zo’n mooi initiatief in de wijk.

De Wielewaal is de wijk die opgebouwd is na de WOII om de enorme woningnood in Rotterdam te verlichten. Cor weet dat de bewoners een hechte groep vormen en dat ontwikkelaars hun oog hebben laten vallen op deze wijk. Hij ‘moet’ tegen de grond. Wat ik dan weer niet wist is dat er nog zo’n wijk heeft bestaan. Deze is echter al jaren geleden gesneuveld ten gunste van Winkelcentrum Zuidplein. Volgens Cor droeg deze wijk de naam ‘het Brabants Dorp’.

Blij is hij met het feit dat ‘onze’ molen blijft bestaan. Het is nu een monument. Het zou toch van den gekke zijn als zo’n fraai stuk historie verloren zou raken?

Wat Cor ook een prachtig initiatief vind? De honkbalvereniging ‘Rotterdam Sharks’. Opgezet door Isidro en een prachtige manier voor de jeugd om weer lekker sportief in beweging te komen.

Als enige tijd geleden is mijn oog gevallen op ‘de Perentuin’. Op deze mooie dag troffen we deze plek aan terwijl men er aan het werk was. Toch maar even binnengelopen en een kort gesprek gevoerd. Nou lezers, u raadt het al, ook over dit initiatief wil ik graag meer informatie hebben. Misschien dat Cor er de foto’s bij wil maken?

Zo genoeglijk wandelend met Cor door de wijk, gewezen worden op hoe hij de prachtige beelden ziet, heel leerzaam. De ‘inkijkjes’ van de natuur, Cor ziet ze en weet ze in beeld te brengen. Ik vind het een talent om U tegen te zeggen. Met zijn foto’s weet Cor ook de essentie van de wijk te vangen en te delen.

Langs de Biologisch tuin zijn we ook gelopen. Helaas was er niemand aanwezig. Cor heeft ook dit mooie plekje al op de plaat gezet. Ik hoop dat ze snel een overschot hebben, ik zal het graag kopen!

Onze wandeling vind zijn eind bij Cor in de tuin waar we met zijn vrouw koffie drinken. Cor heeft wel eens wat foto’s van deze tuin gedeeld. Terecht want ook dit is een toonbeeld van enthousiasme en liefde voor de natuur.

Ik vond het een geweldige ontmoeting. Ik hoop dat u het met mij eens bent.

Karin

Tja, dames en heren lezers, de afgelopen maanden heb ik getracht mijn ontmoetingen in verleden en heden met u te delen.

Mijn hersenspinsels met betrekking tot dit onderwerp heb ik aan het digitale papier toevertrouwd. Ik hoop dat het u even een momentje van herkenning heeft gegeven om ze te lezen.

Nu zou ik graag wat meer ontmoetingen hebben met mensen ‘uit de buurt’.

Hoewel ik Rotterdamse van geboorte en in hart en nieren ben, moet ik bekennen dat ik eigenlijk maar erg weinig weet van ‘mijn wijk’. Ik woon hier al ruim 15 jaar, meer jaren dan de hoeveelheid die ik heb doorgebracht in (of op zijn Rotterdams: OP) Katendrecht, de wijk waar ik geboren en – deels – getogen ben.

Mijn ouders verhuisden, toen ik nog vrij jong was, in de slipstream van de welvaart naar Zalmplaat. Een mooie nieuwbouwwijk. U kent ook vast wel mensen die deze stap gezet hebben. Weg uit de volksbuurtjes van Rotterdam Zuid (en misschien ook wel Noord, maar daar heb ik geen kennis van) naar de luxe van Hoogvliet, Oudeland, Oudewal, Meeuwenplaat, Zalmplaat enzoverder. Prachtig huis, overal centrale verwarming, iedereen een eigen kamer. Ik denk dat ik die centrale verwarming nou het enige zinvolle vond aan de verhuizing. In ons ‘oude’ huis hadden we alleen een kachel in de huiskamer met als resultaat dat in de winter de ijsbloemen een centimeter dik aan de binnenkant van je slaapkamerraam stond. Dekbedden en ander luxe bedbedekspul was er nog niet, dus we hadden het koud! Zelfs met warme kruik en warme sokken was het niet warm te krijgen en lag je te rillen in je flanellen pyjama. Verder vond ik die nieuwe wijk helemaal niks. Het was niet gezellig, het was niet leuk, de mensen die er woonden hadden geen tijd om lekker even te keuvelen. Op je sloffen naar de buurtwinkel mocht ook al niet meer. ‘Lauwelier’ heette ineens ‘ZwartWit’. Nee, ik vond het niks. Met als resultaat dat ik, zo snel ik kon, op mijn 16e, heel hard terug ben gerend naar ‘Mijn’ wijk Katendrecht. En voor het geval het u interesseert, mijn ouders heb ik achtergelaten. Ik ben geheel alleen vertrokken om een kleine woning direct naast mijn opa te betrekken. Zo. Terug. En ik zou nooit meer weggaan. Nou is dat dan ook weer niet helemaal gelukt, maar daarover een andere keer.

Waar gaat dit verhaal naartoe zult u zich misschien afvragen? Nu dan, ook al woon ik langer in Charlois dan ik op de Kaap heb gewoond,  toch weet ik veel minder over deze wijk dan over mijn wijk van oorsprong en dat vind ik jammer.

Omdat ik werk en soms ook dubbele afspraken maak mis ik veel van alles wat er gaande is in de wijk. Zo was ik door diverse mensen gewezen op de opening van de biologische tuin en het zomerbuurtfeest en had ik mij stellig voorgenomen daar bij te gaan zijn… het is me helaas niet gelukt. Ik had het idee om daar fijn mensen te ontmoeten. Ondanks dat ik deze mooie kansen heb laten liggen weet ik zeker dat de wijk uit elkaar barst van de verhalen. Verhalen die verteld willen worden. Uw verhalen. Wat is nu mijn plan? Ik wil uw verhalen heel graag horen en die dan vervolgens via de Blog delen.

Ik wil heel graag in gesprek met de leden van de biljartvereniging, de fotograaf die altijd die prachtige foto’s van de buurt weet te maken. De mensen die zich bezighouden met de biologische tuin, de jongens en meisjes die zich met de edele honkbalsport bezighouden.

Praten wil ik met mensen die hier van jongs af aan wonen, die de wijk hebben zien veranderen. Ik wil weten of deze mensen de veranderingen ook verbeteringen vinden of juist niet….

Hoe was het ‘hier’ tijdens de oorlogsjaren? En daarvoor? En daarna? Wie kan mij vertellen over de historie van de prachtige molen?

Graag wil ik ook weten hoe de mensen die ‘van ergens anders’ komen onze wijk ervaren.

Meer wil ik weten over het stoomtreintje dat blijkbaar ooit, over de Boergoensevliet raasde.

Ik hoor over Speklappenbuurt en Karbonadebuurt, wie kan me daarover meer vertellen?

Wilt u mij ontmoeten? Uw verhaal met mij delen? Laat dat dan weten via de Nieuwe Nachtegaal!

Voor nu wens ik iedereen een fijne vakantie aan.

Karin