Een emotionele ontmoeting…..Het vluchtelingen ‘probleem’, hoe actueel kun je het hebben? Duizenden mensen zijn op de vlucht voor en op zoek naar….. Maar wat weten we nou echt?
Wat weten we nou eigenlijk van de gevoelens en emoties van, die op de vlucht zijnde mens? In ons kikkerland staan we helemaal niet meer stil bij wat ‘vrijheid’ nou eigenlijk is. We hebben het en we vinden het ‘normaal’. Bij vrijheid denken we al snel aan ‘vrij van bezettende mogendheden’. In de tweede wereld oorlog waren we bezet en dus niet vrij. Toen de bezetter weg was waren we dat weer wel. Klaar. Maar… vrijheid is zoveel meer.
Probeer je eens voor te stellen dat je in een modern land woont, een prima opleiding achter de rug hebt en je een leven hebt met allerlei voordelen en gemakken. Je bent geboren binnen een geloofsgroep waaraan je, naarmate je ouder wordt, begint te twijfelen. Deze twijfel maakt dat je je meer thuisvoelt binnen een andere geloofsgroep. Stel je voor dat je deze keuze wilt maken maar dat dat, in het land waar je woont, gewoon niet mag. Je bent je leven letterlijk niet meer zeker als je toch die keuze volgt. Moeilijk voor te stellen hé?
In Dina’s land van herkomst wordt het geloof waarbinnen je geboren bent in je ID vermeld. Als Moslim geboren? Dan blijf je dat. Het is niet mogelijk om, bijvoorbeeld, officieel te kiezen voor het Christendom. Ook liefde en houden van zijn in ons land vrije keuzes. Hooguit dat er vanuit je familie verwachtingen zijn, maar in de regel is houden van niet verboden, toch? Wat nu als je gaat houden van iemand die in jouw ‘groep’ niet oké is? Wat nu als je je niet kunt uitspreken voor deze liefde? Wat nu als deze liefde je letterlijk alles kan kosten wat je hebt, echt alles? Wat nu als angst je leven gaat regeren? Je je nooit meer veilig voelt? Oh ja,ook veiligheid is vrijheid. Wat als je toch met de liefde van je leven wilt zijn in het geloof dat jij wilt volgen? Dan kun je zomaar moeten besluiten om alle banden met je land van geboorte en met je familie te verbreken. Dan kan het zomaar zijn dat je moet besluiten om op de vlucht te slaan op zoek naar vrijheid. Omdat letterlijk jouw leven en het leven van je geliefde op het spel staan.
Dit is het verhaal van Dina. Dina wilde maar één ding, kiezen voor wat zij wilde. En dan ben je 25 en moet je op de vlucht. Alles wat je hebt moet achter blijven. Wat mee kan moet passen in een tas. Via via kom je in Nederland terecht en je vraagt asiel aan. Dat wordt afgewezen want, zo is de stelling, Egypte is een veilig land. Wie beslist dat dan? Egypte was allesbehalve veilig voor Dina en haar man. En Dina en haar man wisten dat ze nooit meer terug zouden kunnen gaan. Een tweede aanvraag wordt afgewezen. Machteloos zit je in het asielzoekers centrum, je kan niks en je mag niks. Je mag zolang je in het centrum zit nog geen Nederlands gaan leren of werken of wat dan ook. Je zit en je wacht….. Na de tweede afwijzing heb je twee weken om je paspoort in te leveren.
Daarna wacht de terugreis naar het gevaar dat je achter je hebt gelaten. Het gevaar dat gedurende jouw afwezigheid groter is geworden want je hebt je afkomst en je leven in Egypte verraden. Inmiddels is de stempel ‘illegaal’ op je gezet. 8 maanden zwanger is Dina als zij en haar man naar Zwitserland reizen om daar asiel aan te vragen. Dat is geen makkelijke reis, want even op het vliegtuig stappen zit er niet in. Je bevalling nadert, maar waar zul je zijn als de kleine deze wereld wil begroeten? Je wordt geleefd en van hot naar haar gesleept. Soms tref je mensen die je willen helpen, soms tref je mensen die alleen maar rijker van je willen worden. Als je aan Dina vraagt hoe ze dit vol heeft kunnen houden zegt ze: ‘Ik vertrouwde op god’. Iedere keer weer als ze alle schaarse bezittingen achter moest laten bleef ze sterk en vertrouwde ze.
Heel graag wilde Dina thuis bevallen, helaas zij had geen thuis. Geen tijd om zich op de bevalling voor te bereiden, want in krappe auto’s en met hulp van deze en gene was ze op de vlucht. Op de vlucht om niet terug te moeten naar een leven waar vrijheid gewoon niet bestaat. Uiteindelijk kreeg dit jonge gezin een verblijfsvergunning want Egypte is echt niet zo’n modern land. Dit jonge gezin zou echt in gevaar zijn als ze wel terug hadden gemoeten. In de 70er jaren van de vorige eeuw, ja toen was Egypte een modern land. Maar het land is extremer en extremer geworden. Vrouwen kunnen veilig over straat als ze volledig bedekt zijn. De hoofddoek is niet verplicht maar zonder is de kans groter dat je lastig gevallen wordt. Kinderen voed je op door ze vooral te slaan, het onderwijs is er erg slecht en niet effectief. De metro heeft o.a. gescheiden plaatsen voor mannen en vrouwen. Een vrouw is niet zo heel veel waard, lastig gevallen worden met sexuele opmerkingen en aangeraakt worden is `normaal`.
Dina en haar gezin wonen in de Tarwewijk. Ze heeft eindelijk een thuis. Ze zoekt haar plek in deze wijk en in onze maatschappij. Ze wil weer gaan studeren, haar Master halen. Ze is druk bezig met het leren van de Nederlandse taal, ze zet zich op verschillende manieren in, onder andere bij de knutselclub van De Nieuwe Nachtegaal. Dina wil heel graag haar steentje bijdragen. Zoals het er nu voorstaat zullen Dina en haar gezin nooit meer terug kunnen naar hun land van geboorte. Dina en haar man hebben de Egyptische nationaliteit. Hun dochter is onbekend in Egypte, omdat het huwelijk van Dina en haar man in Egypte niet geldig is, kan hun dochter deze nationaliteit niet hebben. Voor Nederland is hun dochter een Egyptische, in Egypte bestaat ze niet….
Ik ben heel blij dat ik Dina heb leren kennen. Door Dina weet ik ‘onze’ vrijheid weer wat meer op waarde te schatten.
Door Dina weet ik weer dat ‘vrijheid’ niet zo gewoon en normaal is als we denken.
Wat weten we nou eigenlijk van de gevoelens en emoties van, die op de vlucht zijnde mens? In ons kikkerland staan we helemaal niet meer stil bij wat ‘vrijheid’ nou eigenlijk is. We hebben het en we vinden het ‘normaal’. Bij vrijheid denken we al snel aan ‘vrij van bezettende mogendheden’. In de tweede wereld oorlog waren we bezet en dus niet vrij. Toen de bezetter weg was waren we dat weer wel. Klaar. Maar… vrijheid is zoveel meer.
Probeer je eens voor te stellen dat je in een modern land woont, een prima opleiding achter de rug hebt en je een leven hebt met allerlei voordelen en gemakken. Je bent geboren binnen een geloofsgroep waaraan je, naarmate je ouder wordt, begint te twijfelen. Deze twijfel maakt dat je je meer thuisvoelt binnen een andere geloofsgroep. Stel je voor dat je deze keuze wilt maken maar dat dat, in het land waar je woont, gewoon niet mag. Je bent je leven letterlijk niet meer zeker als je toch die keuze volgt. Moeilijk voor te stellen hé?
In Dina’s land van herkomst wordt het geloof waarbinnen je geboren bent in je ID vermeld. Als Moslim geboren? Dan blijf je dat. Het is niet mogelijk om, bijvoorbeeld, officieel te kiezen voor het Christendom. Ook liefde en houden van zijn in ons land vrije keuzes. Hooguit dat er vanuit je familie verwachtingen zijn, maar in de regel is houden van niet verboden, toch? Wat nu als je gaat houden van iemand die in jouw ‘groep’ niet oké is? Wat nu als je je niet kunt uitspreken voor deze liefde? Wat nu als deze liefde je letterlijk alles kan kosten wat je hebt, echt alles? Wat nu als angst je leven gaat regeren? Je je nooit meer veilig voelt? Oh ja,ook veiligheid is vrijheid. Wat als je toch met de liefde van je leven wilt zijn in het geloof dat jij wilt volgen? Dan kun je zomaar moeten besluiten om alle banden met je land van geboorte en met je familie te verbreken. Dan kan het zomaar zijn dat je moet besluiten om op de vlucht te slaan op zoek naar vrijheid. Omdat letterlijk jouw leven en het leven van je geliefde op het spel staan.
Dit is het verhaal van Dina. Dina wilde maar één ding, kiezen voor wat zij wilde. En dan ben je 25 en moet je op de vlucht. Alles wat je hebt moet achter blijven. Wat mee kan moet passen in een tas. Via via kom je in Nederland terecht en je vraagt asiel aan. Dat wordt afgewezen want, zo is de stelling, Egypte is een veilig land. Wie beslist dat dan? Egypte was allesbehalve veilig voor Dina en haar man. En Dina en haar man wisten dat ze nooit meer terug zouden kunnen gaan. Een tweede aanvraag wordt afgewezen. Machteloos zit je in het asielzoekers centrum, je kan niks en je mag niks. Je mag zolang je in het centrum zit nog geen Nederlands gaan leren of werken of wat dan ook. Je zit en je wacht….. Na de tweede afwijzing heb je twee weken om je paspoort in te leveren.
Daarna wacht de terugreis naar het gevaar dat je achter je hebt gelaten. Het gevaar dat gedurende jouw afwezigheid groter is geworden want je hebt je afkomst en je leven in Egypte verraden. Inmiddels is de stempel ‘illegaal’ op je gezet. 8 maanden zwanger is Dina als zij en haar man naar Zwitserland reizen om daar asiel aan te vragen. Dat is geen makkelijke reis, want even op het vliegtuig stappen zit er niet in. Je bevalling nadert, maar waar zul je zijn als de kleine deze wereld wil begroeten? Je wordt geleefd en van hot naar haar gesleept. Soms tref je mensen die je willen helpen, soms tref je mensen die alleen maar rijker van je willen worden. Als je aan Dina vraagt hoe ze dit vol heeft kunnen houden zegt ze: ‘Ik vertrouwde op god’. Iedere keer weer als ze alle schaarse bezittingen achter moest laten bleef ze sterk en vertrouwde ze.
Heel graag wilde Dina thuis bevallen, helaas zij had geen thuis. Geen tijd om zich op de bevalling voor te bereiden, want in krappe auto’s en met hulp van deze en gene was ze op de vlucht. Op de vlucht om niet terug te moeten naar een leven waar vrijheid gewoon niet bestaat. Uiteindelijk kreeg dit jonge gezin een verblijfsvergunning want Egypte is echt niet zo’n modern land. Dit jonge gezin zou echt in gevaar zijn als ze wel terug hadden gemoeten. In de 70er jaren van de vorige eeuw, ja toen was Egypte een modern land. Maar het land is extremer en extremer geworden. Vrouwen kunnen veilig over straat als ze volledig bedekt zijn. De hoofddoek is niet verplicht maar zonder is de kans groter dat je lastig gevallen wordt. Kinderen voed je op door ze vooral te slaan, het onderwijs is er erg slecht en niet effectief. De metro heeft o.a. gescheiden plaatsen voor mannen en vrouwen. Een vrouw is niet zo heel veel waard, lastig gevallen worden met sexuele opmerkingen en aangeraakt worden is `normaal`.
Dina en haar gezin wonen in de Tarwewijk. Ze heeft eindelijk een thuis. Ze zoekt haar plek in deze wijk en in onze maatschappij. Ze wil weer gaan studeren, haar Master halen. Ze is druk bezig met het leren van de Nederlandse taal, ze zet zich op verschillende manieren in, onder andere bij de knutselclub van De Nieuwe Nachtegaal. Dina wil heel graag haar steentje bijdragen. Zoals het er nu voorstaat zullen Dina en haar gezin nooit meer terug kunnen naar hun land van geboorte. Dina en haar man hebben de Egyptische nationaliteit. Hun dochter is onbekend in Egypte, omdat het huwelijk van Dina en haar man in Egypte niet geldig is, kan hun dochter deze nationaliteit niet hebben. Voor Nederland is hun dochter een Egyptische, in Egypte bestaat ze niet….
Ik ben heel blij dat ik Dina heb leren kennen. Door Dina weet ik ‘onze’ vrijheid weer wat meer op waarde te schatten.
Door Dina weet ik weer dat ‘vrijheid’ niet zo gewoon en normaal is als we denken.
RSS-feed