Deze keer zit ik aan tafel, in de zij ruimte bij Tante Sjaar, met John. John heeft kort voordat ik dit verhaal aan het papier toevertrouw een blog geschreven die ook te lezen valt op ‘De Nieuwe Nachtegaal’. Daarnaast weet ik vrij zeker dat John geen onbekende is voor de lezers van de blogs en de bezoekers van De Nieuwe Nachtegaal.
Geboren en getogen op Charlois, nimmer ver uit de buurt gewoond, ging hij als klein manneke al lekker spelen bij de Speeltuin in de Tarwewijk. Hij had het daar grandioos naar zijn zin dus toen hij zo rond de 14 jaar was ging hij zich ook inzetten bij de activiteiten van deze speeltuin. Speeltuin Tarwewijk had het beleid om jonge mensen als vrijwilliger vast te houden en ook te betrekken bij het beleid van de Tuin. Zo werd John onderdeel van het Leidingkorps. Een speeltuin was in die dagen een centrum van bezigheid en vermaak. Kinderen konden er knutselen, sporten, aan judo doen etc. En John droeg overal zijn steentje bij. Vanaf zo ongeveer zijn 18e werd het een vrijwilligers stel. Want jawel, ook de levensgezellin werd ‘op’ de speeltuin gevonden en ook zij werd, was en is een pilaar van Speeltuin Tarwewijk.
Genoemd worden de zomerkampen. Met 100 – 130 kinderen 14 dagen op kamp. De kinderen verdeeld in tien groepen en zo’n 25 man leiding zorgde dat alles in goede banen liep en dat ook de innerlijke mens op juiste wijze verzorgd werd. De locaties verschilden Garderen, Lemelen maar ook -_ hoe klein is de wereld – het ‘KSV Kamp’ in Zeeland werd als vakantieplaats gebruikt. Waarom is de wereld zo klein? Welnu, geboren als kind op Katendrecht zijn mijn broer en ik menig jaar mee geweest naar datzelfde KSV Kamp. Ik heb er maar één minder leuke herinnering aan… we werden gewassen in teilen met heet water en lifeboy zeep… Die geur… YECH! Verder waren het geweldige weken, dus ik twijfel er helemaal niet aan dan de ‘Tarwewijk’ kinderen die meegingen met dat kamp ook super fijne tijden hebben gehad. Weet je, beste lezers, als je nou verhalen hebt over die periode…. En je wilt ze delen…. Laat het me weten ik kom graag met je praten!
In de periode 1998 – 2007 moet er voor ‘het werk’ veel gereisd worden, het vrijwilligerswerk wordt noodgedwongen in deze periode op een iets lager pitje gezet maar stoppen doet John niet.
Dan, het zal zo 2006 zijn geweest, komt de informatie boven water dat Verzorgingshuis De Stromen niet meer up to date is en een andere functie zal gaan krijgen. Het gebouw wordt overgenomen door Woonbron en samen met gemeente en Albeda is bedacht om dit gebouw geschikt te maken voor huisvesting van 120 jongeren met probleemgedrag.
De Wijk ziet dit plan dan niet zo positief in als de clubjes die het bedacht hebben dus de ‘Ciehet actiecomité. Woonfoyer Nieuwe Nachtegaal Nee!’ wordt opgericht. Jullie raden het al, de rol van John in deze was niet klein.
Een periode van brieven schrijven, klagen, gesprekken met iedereen en nog meer volgt. Dat er een plan moet komen dat is duidelijk, alleen met het huidige plan is de buurt het gewoon niet eens. Het gebouw leeg laten staan, dat leidt ook geen twijfel, is absoluut geen optie. Uiteindelijk worden er avonden georganiseerd waar buurtbewoners in gesprek kunnen gaan met de projectleider en andere belanghebbenden. Uiteindelijk komt er een lijstje naar voren met punten die voor de buurt gewoon belangrijk zijn en samen met de projectcoördinator van Woonbron, Hester Verbeek, wordt intensief gewerkt om dit te kunnen realiseren.
Dan komt de stichting BAVO als gesprekspartner in beeld. Want dat huurcenten de motor van het centrum moeten worden, dat is ook wel duidelijk.
Na het doorlopen van alle randvoorwaarden, het maken van duidelijke afspraken, is er een match gemaakt. BAVO gaat mensen huisvesten en terug kijkend is dit duidelijke een meerwaarde gebleken. Wijkbewoners hebben meer begrip gekregen voor mensen met een psychiatrisch ziektebeeld en de cliënten voelen zich volledig door de wijk geaccepteerd. Allerhande projecten komen door een gezamenlijke inspanning van alle bij het project betrokken organisaties van de grond.
En nu is De Nieuwe Nachtegaal een voorbeeld van hoe het wel kan. Het hele gebeuren drijft vooral op vrijwilligers die de leus ‘wel vrijwillig maar niet vrijblijvend’ door en door kennen.
Echter er zijn altijd vrijwilligers nodig, dus mocht je zoeken naar ‘iets’ om te doen, schroom niet eens langs te gaan bij De Nieuwe Nachtegaal om te bezien wat de mogelijkheden zijn.
Na mijn vraag of er, naast al zijn vrijwilligerswerk, nog tijd is voor andere hobby’s verschijnt een glimlach op het gezicht. Want ja, John heeft nog wel een hobby ja. Hij is secretaris van het maandblad van de landelijke vereniging van Europese Vogels en maakt het clubblad. In 2016 gaan twee vogelbonden fuseren dus zal er van twee besturen één gemaakt moeten worden, dan zal John zich alleen nog bezighouden met de website van deze club.
Vervolgens zegt John: ‘Tja, ik speel ook nog gitaar in een 60er jaren Rockband’. Covers van de Rolling Stones, Pink Floyd, enzo. Deze ‘Silver Sparks’ doen nog twee optredens per jaar. Een ‘Fanavond’ en een optreden bij een Tennistoernooi in Gouda.
Deze band was van 1967 tot 1972 een band van betaalde amateurs. Daarna verloor men elkaar, door werk, gezin en anderszins, uit het ook oog tot een jaar of 4 geleden. Er bleek behoefte aan een reünie, nou een reünie zonder muziek dat kan niet, dus speelden ze weer samen na zo’n 40 jaar. Is dat wat? Nu komt de band ongeveer eens per maand samen om te oefenen. Op mijn vraag of er niet behoefte is, in de band, aan vaker optreden etc zegt John, tja ach… de bandleden… ze hebben het druk. Reizen, vrijwilligers werk, dingen hier dingen daar. Het is wel oké zo.
Dan, jawel, wordt er ook nog 1 dag per week gepast op de 2 kleinzonen van 5 en 2,5 jaar. Vind John ook prachtig om te doen.
Ik heb nu nog genoeg materiaal voor een veel langer verhaal… Maar een blog moet niet te lang zijn… dus… ik ga het hier even bij laten en de rest voor een andere keer bewaren.
Ik heb genoten van mijn gesprek met deze enorm gedreven ‘bezige bij’. Met plezier heb ik gekeken naar zijn ‘Tja, dat doe je toch gewoon’, houding. 50 jaar vrijwilliger en het eind nog niet in zicht, ik zeg ‘chapeau’.
Geboren en getogen op Charlois, nimmer ver uit de buurt gewoond, ging hij als klein manneke al lekker spelen bij de Speeltuin in de Tarwewijk. Hij had het daar grandioos naar zijn zin dus toen hij zo rond de 14 jaar was ging hij zich ook inzetten bij de activiteiten van deze speeltuin. Speeltuin Tarwewijk had het beleid om jonge mensen als vrijwilliger vast te houden en ook te betrekken bij het beleid van de Tuin. Zo werd John onderdeel van het Leidingkorps. Een speeltuin was in die dagen een centrum van bezigheid en vermaak. Kinderen konden er knutselen, sporten, aan judo doen etc. En John droeg overal zijn steentje bij. Vanaf zo ongeveer zijn 18e werd het een vrijwilligers stel. Want jawel, ook de levensgezellin werd ‘op’ de speeltuin gevonden en ook zij werd, was en is een pilaar van Speeltuin Tarwewijk.
Genoemd worden de zomerkampen. Met 100 – 130 kinderen 14 dagen op kamp. De kinderen verdeeld in tien groepen en zo’n 25 man leiding zorgde dat alles in goede banen liep en dat ook de innerlijke mens op juiste wijze verzorgd werd. De locaties verschilden Garderen, Lemelen maar ook -_ hoe klein is de wereld – het ‘KSV Kamp’ in Zeeland werd als vakantieplaats gebruikt. Waarom is de wereld zo klein? Welnu, geboren als kind op Katendrecht zijn mijn broer en ik menig jaar mee geweest naar datzelfde KSV Kamp. Ik heb er maar één minder leuke herinnering aan… we werden gewassen in teilen met heet water en lifeboy zeep… Die geur… YECH! Verder waren het geweldige weken, dus ik twijfel er helemaal niet aan dan de ‘Tarwewijk’ kinderen die meegingen met dat kamp ook super fijne tijden hebben gehad. Weet je, beste lezers, als je nou verhalen hebt over die periode…. En je wilt ze delen…. Laat het me weten ik kom graag met je praten!
In de periode 1998 – 2007 moet er voor ‘het werk’ veel gereisd worden, het vrijwilligerswerk wordt noodgedwongen in deze periode op een iets lager pitje gezet maar stoppen doet John niet.
Dan, het zal zo 2006 zijn geweest, komt de informatie boven water dat Verzorgingshuis De Stromen niet meer up to date is en een andere functie zal gaan krijgen. Het gebouw wordt overgenomen door Woonbron en samen met gemeente en Albeda is bedacht om dit gebouw geschikt te maken voor huisvesting van 120 jongeren met probleemgedrag.
De Wijk ziet dit plan dan niet zo positief in als de clubjes die het bedacht hebben dus de ‘Ciehet actiecomité. Woonfoyer Nieuwe Nachtegaal Nee!’ wordt opgericht. Jullie raden het al, de rol van John in deze was niet klein.
Een periode van brieven schrijven, klagen, gesprekken met iedereen en nog meer volgt. Dat er een plan moet komen dat is duidelijk, alleen met het huidige plan is de buurt het gewoon niet eens. Het gebouw leeg laten staan, dat leidt ook geen twijfel, is absoluut geen optie. Uiteindelijk worden er avonden georganiseerd waar buurtbewoners in gesprek kunnen gaan met de projectleider en andere belanghebbenden. Uiteindelijk komt er een lijstje naar voren met punten die voor de buurt gewoon belangrijk zijn en samen met de projectcoördinator van Woonbron, Hester Verbeek, wordt intensief gewerkt om dit te kunnen realiseren.
- Een kinderdagverblijf
- Een buurtsuper
- Sport en spel
- Recreatie
Dan komt de stichting BAVO als gesprekspartner in beeld. Want dat huurcenten de motor van het centrum moeten worden, dat is ook wel duidelijk.
Na het doorlopen van alle randvoorwaarden, het maken van duidelijke afspraken, is er een match gemaakt. BAVO gaat mensen huisvesten en terug kijkend is dit duidelijke een meerwaarde gebleken. Wijkbewoners hebben meer begrip gekregen voor mensen met een psychiatrisch ziektebeeld en de cliënten voelen zich volledig door de wijk geaccepteerd. Allerhande projecten komen door een gezamenlijke inspanning van alle bij het project betrokken organisaties van de grond.
- Bewegen en fitness voor ouderen en fysiek beperkten
- Een ‘huiskamerrestaurant’, voor een hapje betaalbare maaltijd en een drankje en een goed gesprek
- De 1, 2, 3 loop is ook nog zo’n mooi initiatief. Heerlijk wandelen door de wijk en hier en daar verrast worden door een verhaal van een buurtbewoner. Mooi toch?
- De buurtsuper, met bezorgservice voor mensen die zelf geen boodschappen meer kunnen doen
- En nog vele andere initiatieven die voor de wijk belangrijk zijn.
En nu is De Nieuwe Nachtegaal een voorbeeld van hoe het wel kan. Het hele gebeuren drijft vooral op vrijwilligers die de leus ‘wel vrijwillig maar niet vrijblijvend’ door en door kennen.
Echter er zijn altijd vrijwilligers nodig, dus mocht je zoeken naar ‘iets’ om te doen, schroom niet eens langs te gaan bij De Nieuwe Nachtegaal om te bezien wat de mogelijkheden zijn.
Na mijn vraag of er, naast al zijn vrijwilligerswerk, nog tijd is voor andere hobby’s verschijnt een glimlach op het gezicht. Want ja, John heeft nog wel een hobby ja. Hij is secretaris van het maandblad van de landelijke vereniging van Europese Vogels en maakt het clubblad. In 2016 gaan twee vogelbonden fuseren dus zal er van twee besturen één gemaakt moeten worden, dan zal John zich alleen nog bezighouden met de website van deze club.
Vervolgens zegt John: ‘Tja, ik speel ook nog gitaar in een 60er jaren Rockband’. Covers van de Rolling Stones, Pink Floyd, enzo. Deze ‘Silver Sparks’ doen nog twee optredens per jaar. Een ‘Fanavond’ en een optreden bij een Tennistoernooi in Gouda.
Deze band was van 1967 tot 1972 een band van betaalde amateurs. Daarna verloor men elkaar, door werk, gezin en anderszins, uit het ook oog tot een jaar of 4 geleden. Er bleek behoefte aan een reünie, nou een reünie zonder muziek dat kan niet, dus speelden ze weer samen na zo’n 40 jaar. Is dat wat? Nu komt de band ongeveer eens per maand samen om te oefenen. Op mijn vraag of er niet behoefte is, in de band, aan vaker optreden etc zegt John, tja ach… de bandleden… ze hebben het druk. Reizen, vrijwilligers werk, dingen hier dingen daar. Het is wel oké zo.
Dan, jawel, wordt er ook nog 1 dag per week gepast op de 2 kleinzonen van 5 en 2,5 jaar. Vind John ook prachtig om te doen.
Ik heb nu nog genoeg materiaal voor een veel langer verhaal… Maar een blog moet niet te lang zijn… dus… ik ga het hier even bij laten en de rest voor een andere keer bewaren.
Ik heb genoten van mijn gesprek met deze enorm gedreven ‘bezige bij’. Met plezier heb ik gekeken naar zijn ‘Tja, dat doe je toch gewoon’, houding. 50 jaar vrijwilliger en het eind nog niet in zicht, ik zeg ‘chapeau’.
RSS-feed