Een ontmoeting ver buiten de grenzen van Rotterdam

​Ik heb een hekel aan het Openbaar Vervoer. Altijd al gehad. Ik hou er niet van om tegen wildvreemden aangeduwd te worden, ik hou er niet van om onbenullig gesprekjes te houden over het weer en ik hou gewoon vooral niet van wachten.  Dat je, als je met de auto reist, in de file ook moet wachten, dat zie ik anders. Dan zit je in ieder geval in je eigen ‘gedoetje’ met je eigen muziekje en waarschijnlijk iemand naast je die je meer of meer bekend is en waarbij dat fysieke contact dan weer geen probleem is.
Sinds enige jaren heeft mijn afkeer van het Openbaar Vervoer ietwat nuance gekregen. Ik ben er achter gekomen, door toch eens naar mensen te gaan luisteren die het echt wel beter weten, want ferventere OV-gebruikers, dat het OV soms wel heel handig is. Vooral de trein.
Naar aanleiding van bovenstaande moeten we even vaststellen dat ik qua OV nog steeds een verschrikkelijke onbenul ben, dus als ik alleen op pad ga met het OV dan moet dat simpel en duidelijk zijn, overstappen is taboe, als dat aan de orde is dan moet ik mijn navigatie meenemen om ooit weer thuis te komen.
Gisteren (9 februari) ging ik naar Breda. Makkie. 30 minuten relaxen in de trein, ik had er eentje die nauwelijks stopte, dus vlot en glad ging mijn reis. Tijdens de reis werd ik nog gebeld, dus ik gaf aan dat ik het kort wilde houden want ik zat in de trein naar Breda. De vraag van mijn gespreksgenoot was: “Oh ga je hossen”? Geen idee wat ie bedoelde, maakt niet uit. Zowat bij het eindpunt zag ik een paar hele grote mannen in dus ook hele grote ‘Maya De Bij’ pakken. Vrijgezellenfeestje zeker, dacht ik.
Ik ben zo’n meid die zich op alles voorbereidt, dus ik had een wandelroute van Station Breda naar Bioscoop Pathé uitgeprint. Waarom ik in Breda naar Pathé moest leg ik later uit.
Aangekomen op Station Breda was de uitgang richting ‘Centrum’ niet open en dus was mijn wandelroute waardeloos, gezien de compleet afwezige vaardigheid van richtinggevoel in mijn systeem. Ik stond dus aan de ‘verkeerde’ kant van het Station en had geen benul waar dan nu ‘Het Centrum’ moest zijn. Een vrouw aanwijzingen gevraagd, die netjes opgevolgd en ‘de buitenrand’ van het Centrum gevonden, mooi. Dan stap 2, waar is nou Pathé?
Wederom hulp gevraagd aan een ‘local’….. ‘Volg de muur om de Koepel’ - onze voormalige gevangenis, zo zei hij er nog bij – dan die straat dan daarheen en je bent er.  Nou ‘de Koepel’ rechts gehouden en lopen, gelukkig met paraplu want ook in Breda was het niet droog. Met nog wat hulp van twee locals uiteindelijk aangekomen bij de Bioscoop. Een wandeling van zo’n 900 meter van Station naar Bios heb ik zonder al te veel moeite weten te veranderen in een stevige wandeling van een half uur.
Hier even kunnen opdrogen terwijl ik wachtte op mijn vriendin uit Zeeland. Die kwam gewoon met de auto hoor, van haar vandaan wordt het nachtwerk dat treingedoe.
Met haar richting het echte centrum gelopen en toen, lezers van dit stuk, toen kwam de klap binnen! Die enorme Bijen? CARNAVAL! Heel het centrum van Breda was in CARNAVAL modus!
Mijn vriendin uit Zeeland is geen Zeeuwse local, zij is ook geboren in een prachtig stukje Rotterdam. Wel aan de andere kant van de maas, maar toch leuk.
Dus allebei hadden we zoiets van OH NEE Hé! Daar hadden we geen rekening mee gehouden! Waarom zouden we ook? We zijn Rotterdamsen!
We hadden zin in een hamburger, dus toch maar door het gewoel naar het restaurant waar we heen wilden.
Heerlijke burgers op, en een prachtige ontmoeting met ‘Carnaval-Vierders’.
Mevrouw? Zo vroeg ‘De Dood’ aan ons, zijn die hamburgers lekker? Ja heel lekker, alleen wel wat groot, dus wil je proeven? Nou dat was dan wel prima.
Een Vriend Vierder van deze persoon wilde ook wel proeven, en die gaf aan, mooie ondergrond voor de rest van de avond.
We hebben goed kunnen lachen met deze groep jeugdige carnavallers, heerlijk toch zo’n ontmoeting?
Toen we weg gingen vroeg een van hen: ‘Als het niet voor het carnaval is, waarom zijn jullie dan hier’?
Op onze vraag of ze dat echt wilden weten, knikten ze driftig ‘ja’!
Nou, we gaan naar de Pathé bioscoop alhier om een voorstelling te zien over Museum Uffizi in Florence. Voordat hier enig geloof aan werd gehecht hebben we de informatie toch wel een drietal keren moeten herhalen.
De gezichten van deze jonge, in carnavalsoutfit uitgevoerde, mensen waren echt onbeschrijflijk hilarisch! Ze keken ons aan alsof we toch echt niet goed wijs waren. En misschien zijn we dat in hun ogen ook echt wel niet.
Lachend en heel opgewekt zijn wij naar de bios gegaan en we hebben genoten van een bijzondere voorstelling, in 3D. Natuurlijk wil je er het liefst ‘live’ heen, maar dit was toch wel ook heel erg prachtig gemaakt en de kunst werd wel bijzonder gedetailleerd in beeld gebracht en besproken.
Nee, mochten jullie het je afvragen, deze voorstelling werd niet in Rotterdam vertoond. En daarom moesten we dus naar een bios in Breda.
Gelukkig heeft vriendin mij, met de auto, naar het station in Breda gebracht, zodat terug met de trein een eitje was. En tja, op Rotterdamse grond ben ik weer stoer en weet ik mijn weg, dus moe maar bijzonder voldaan was ik rond en om 23.30 uur weer thuis… op een werkdag….
Deze ochtend vertelde mijn lijf mij dat dat echt wel heel laat was…. Op een werkdag!
 
K