Tja, daar ben ik dan weer een keer. Binnen de dingen die ik als vrijwilliger doe, ben ik ook zo af en toe beschikbaar als EHBO-er. Het is mooi als je je EHBO-diploma hebt, ik vind ook dat heel veel mensen dit zouden moeten gaan hebben, maar gelukkig loop je, in je dagelijks leven, niet alle momenten tegen situaties aan waar je je kennis in praktijk kan brengen. Dus, via de dame die mij heeft opgeleid, kan ik zo af en toe als vrijwillige EHBO-er aan de slag.
Zo heb ik al eens op een manege, tijdens wedstrijden, aanwezig mogen zijn. Tis bijzonder hoe snel je, door omstanders, als professional wordt gezien. En ja, er valt wel eens iemand van een paard af en ja dan moet je reageren.
Ook een Housefeest heeft al tot mijn ervaringsgebieden mogen behoren, weer een heel andere problematiek dan bij de wedstrijden. Veel alcohol is sowieso al een dingetje, maar alcohol met drugs maakt de boel toch weer net een beetje anders….
Deze ervaringen waren bijzonder en leerzaam maar afgelopen zaterdag mocht ik EHBO-er zijn bij een feest ter ere van het vijfjarig bestaan van een zorgboerderij in Oostvoorne.
Tot deze ervaring waren ‘mensen met een beperking’ een beetje een ver-van-mijn bed show. Dus toen ik mocht kiezen uit EHBO-er zijn op een House feest OF op het feest van deze zorgboerderij was voor mij de keus een bijzonder makkelijke. De Zorgboerderij.
Alle aannames en vooroordelen die ik heb bij ‘mensen met een beperking’ werden direct nadat ik had geparkeerd en was uitgestapt overboord gekieperd.
Nooit, maar dan ook werkelijk nooit ben ik zo warm en zonder reserve begroet door mensen. Hoe mooi is het als een bewoner huppetee op je afstapt en zegt: “hallo, ik ben Anna. Ga jij mij redden als er iets met mij gebeurt?”. Dit begeleid door een stevige handdruk zonder enige terughouding. Natuurlijk heb ik geantwoord dat ik mijn uiterste best zal gaan doen, maar dat ik vooral hoop dat er niets gaat gebeuren. Nou, dat hoopte zij dan ook wel, maar ze was toch wel blij dat we er waren.
Ik ben nogal van de nieuwsgierige, dus was ook wel heel benieuwd hoe een woning van een bewoner er dan wel uitziet.
Er zijn twee mogelijkheden. Of de bewoner heeft een kamer maar het koken en eten gaat gezamenlijk ofwel de bewoner heeft een eigen appartement waar hij/zij dan ook zelf kookt.
Bij een van de bewoners van een appartement mocht ik binnenkijken. Een prachtige ruimte, ik had hier te maken met een echte Feyenoord fan en dat knalde van de muren af, een eigen keuken. Dat zelf koken… ja het moest maar ja… dat vond ie niet het leukste. Hij was ontzettend zijn best aan het doen om te leren, zelfstandig wonen ging al heel goed, het koken en boodschappen doen en zo ging ook al heel goed, alleen de financiën. Daar had ie nog wel hulp bij nodig. Niet dat ie geld tekort kwam, zeker niet, hij vergat alleen nog wel eens een factuur te betalen. Gewoon omdat hij dat nog niet snapte. Maar dat ging helemaal goed komen. Hij woont nu ruim twee jaar op deze boerderij en hij had al zoveel geleerd…. Deze jongeman hield de deur voor me open, op mijn verbazing zij hij, ja, ik ben natuurlijk wel goed opgevoed.
De ‘instelling’ een beroerde naam voor deze zorgboerderij, maar goed het is maar zo. Had een grote tent geregeld, een cateraar en een zang/dj duo.
Bevoordeeld als ik daar stond dacht ik, nou… het zal wel wat worden….
Nou het werd zeker wat. Want deze fantastische mensen blijken uiteindelijk bepaald minder beperkt dan ‘wij’ ‘normale’ mensen.
Echt, als we zouden kijken naar met hoe ontzettend veel plezier deze mensen gingen dansen, en zonder schroom de liedjes (mee) zongen waar zij helemaal blij van werden, zonder storende gedachten, als – kan ik dit wel doen, zing ik niet te hard, kan ik wel zingen, kan ik wel dansen – helemaal niet boeiend ze hadden een feest en ze gingen genieten en dat deden ze.
Een Feyenoord lied zorgde ervoor dat de boel pas echt los ging! Er werd meegebruld!
Geweldig om mee te mogen maken. En ik stond daar zo, behalve een paar pleisters was er gelukkig geen verdere EHBO-hulp nodig, en ik dacht…. Als ‘wij’, ‘normale’ mensen nou eens zo onbevangen op anderen af konden stappen, als wij nou eens zo ongecompliceerd konden genieten van wat op ons pad kwam, zou de wereld dan niet gewoon een stukje beter worden?
Natuurlijk besef ik dat in ‘onze’ maatschappij deze mensen zich niet staande kunnen houden. Maar, ligt dat aan hun en hun ‘beperking’? Of ligt dat aan ‘ons’ ‘normale’ mensen met al onze (ongeschreven) regeltjes en voorschriften. Die al snel neerkijken op mensen die anders zijn, die ‘bezit’ hoog in het vaandel hebben en nog erger ‘ons gelijk’.
Dat ik op deze zorgboerderij aanwezig mocht zijn bij de viering van het vijfjarig bestaan, en daardoor heb mogen zien wat genieten zonder voorwaarden is, is voor mij weer een mooie les die ik koester.
Ik hoop, oprecht, dat ik – als ik weer eens door de race van het leven wordt meegesleept – terug kan denken aan deze avond en even pas op de plaats kan maken om ongecompliceerd en ongehinderd te genieten!
RSS-feed