Geboren aan het einde van het jaar 1964 ben ik er eentje van de ‘verloren generatie’ ook wel ‘Generatie X’. Welke je ook kiest, het klinkt allebei naar niks. Ingeklemd tussen de mensen van de ‘Protestgeneratie (1941-1955)’, nu zie je toch gelijk beelden van Verandering? Barricades? Het heft in eigen hand nemen? en ‘generatie Y’ de generatie die zeker niet, zoals wel eens wordt beweerd, lui is maar de druk om te excelleren gewoon beu (ook hier, deze generatie lijkt zelf iets te doen), zit dus die ‘verloren generatie’ die ‘generatie Nix’. In de 80er jaren kwam deze generatie de arbeidsmarkt op. De werkloosheid was bijzonder hoog, dus de generaties voor ons wisten het al, Het wordt helemaal Nix met die generatie X. Als boze puber heb ik mij via de punk beweging zwaar afgezet tegen de generatie voor mij. Wat ‘ze’ ook te zeggen hadden, wij zouden zorgen voor echte blijvende verandering. We zouden die ‘ouderen’ wel eens iets laten zien…… Iedere generatie valt toch maar weer in dezelfde kuil als de vorige… Iedere generatie kiest haar eigen manier om tot verandering en – naar we hopen – tot verbetering te komen. Iedere generatie heeft weinig begrip voor de voorgaande en kijkt een beetje neer op de volgende. Want… immers met ‘die jeugd van tegenwoordig….’ gaat het echt nooit meer goed komen…. De eerste keer dat ik mezelf een variant van die zin ‘die jeugd van tegenwoordig….’ hoorde uitspreken ben ik best wel geschrokken. Want jeetje, nu was ik toch echt wel mijn ouders geworden. Dat was dus niet de bedoeling. Dat moest veranderen. Dus ben ik jaren geleden, op vriendelijk doch dringend verzoek van een vriend van mij, als leiding meegegaan op kamp met een groep met tieners. Dat eerste jaar stonden wij in van die grote groene legertenten op een vreselijk nat en zompig grasveld. De regen kwam 7 dagen lang met bakken uit de hemel vallen en het liep aan de achterkant de tenten in om er aan de voorkant weer uit te komen. Daar stonden we dan, met die ‘luie, verwende’ tieners, tot aan de enkels in de modder. Deze jonge mensen hebben de aanzet gegeven tot mijn huidige overtuiging dat het op de een of andere manier ook met deze generatie wel weer goedkomt. Want ze gingen niet klagen, welnee ze maakten er een avontuur van. Een groot avontuur. Ik ben nu 16 tienerkamp-leiding-jaren verder en nog steeds word ik heel blij en leer ik heel veel van de ontmoetingen met de jonge mensen van de generaties na mij. Ze zijn echt niet zo heel anders, ze willen het alleen, net zoals wij ooit, op hun eigen manier doen. En als wij luisteren, echt luisteren, dan kunnen we elkaar verder helpen en van elkaar leren. Echt waar.
Enige tijd geleden was ik aanwezig bij ‘Manifest, a toast to dreams’. Uitgenodigd door één van de jongeren in mijn omgeving. Ik wist niet wat ik ervan verwachten moest. Dus blanco de zaal in. Om vervolgens overdonderd te worden door het kunnen van de jonge mensen van nu. Om meegenomen te worden in ‘hun’ wereld, ‘hun’ denken over deze wereld. Via zang, rap en ‘spoken word’, deelden ze ‘hun’ visie met de zaal. Een jongeman zong een zelfgeschreven lied over zijn verwachtingen en zijn wensen. Hij sprak te zaal toe: ‘het maakt niet uit wie je bent, wat je gelooft, een glimlach is gratis en kan heel veel veranderen. We moeten het samen doen, zei hij, dus als je dadelijk in de tram zit of je loopt over straat glimlach dan eens naar de eerste vijf mensen die je tegenkomt. Wat is nou het ergste dat gebeuren kan? Dat ze niet teruglachen. Nou en? Jij lacht jij bent begonnen met het maken van het verschil’. Hij zong ‘Redemption Song’ van Bob Marley (1945 – 1981), zo mooi, ik was en ben helemaal onder de indruk. Ik was, waarschijnlijk, de enige in de zaal die Bob Marley nog bewust en live heeft gezien en gehoord. En toch….. Dit lied, verbond mij met de generatie na mij. Niet ‘hun’ maar ons. Het is onze wereld en we moeten er samen wat van maken. Dus… wat mij betreft zullen we beginnen met een glimlach naar een ander? gevolgd door echt gaan luisteren naar een ander? Zullen we eens niet kijken naar achtergrond en allerhande andere ‘uiterlijke’ zaken? Laten we via Luisteren gaan Ontmoeten. En misschien wordt de wereld dicht om je heen dan net een stukje fijner, minder eenzaam en gezelliger.
Karin
Enige tijd geleden was ik aanwezig bij ‘Manifest, a toast to dreams’. Uitgenodigd door één van de jongeren in mijn omgeving. Ik wist niet wat ik ervan verwachten moest. Dus blanco de zaal in. Om vervolgens overdonderd te worden door het kunnen van de jonge mensen van nu. Om meegenomen te worden in ‘hun’ wereld, ‘hun’ denken over deze wereld. Via zang, rap en ‘spoken word’, deelden ze ‘hun’ visie met de zaal. Een jongeman zong een zelfgeschreven lied over zijn verwachtingen en zijn wensen. Hij sprak te zaal toe: ‘het maakt niet uit wie je bent, wat je gelooft, een glimlach is gratis en kan heel veel veranderen. We moeten het samen doen, zei hij, dus als je dadelijk in de tram zit of je loopt over straat glimlach dan eens naar de eerste vijf mensen die je tegenkomt. Wat is nou het ergste dat gebeuren kan? Dat ze niet teruglachen. Nou en? Jij lacht jij bent begonnen met het maken van het verschil’. Hij zong ‘Redemption Song’ van Bob Marley (1945 – 1981), zo mooi, ik was en ben helemaal onder de indruk. Ik was, waarschijnlijk, de enige in de zaal die Bob Marley nog bewust en live heeft gezien en gehoord. En toch….. Dit lied, verbond mij met de generatie na mij. Niet ‘hun’ maar ons. Het is onze wereld en we moeten er samen wat van maken. Dus… wat mij betreft zullen we beginnen met een glimlach naar een ander? gevolgd door echt gaan luisteren naar een ander? Zullen we eens niet kijken naar achtergrond en allerhande andere ‘uiterlijke’ zaken? Laten we via Luisteren gaan Ontmoeten. En misschien wordt de wereld dicht om je heen dan net een stukje fijner, minder eenzaam en gezelliger.
Karin
RSS-feed