Enige tijd geleden was ik aanwezig bij ‘Manifest, a toast to dreams’. Uitgenodigd door één van de jongeren in mijn omgeving. Ik wist niet wat ik ervan verwachten moest. Dus blanco de zaal in. Om vervolgens overdonderd te worden door het kunnen van de jonge mensen van nu. Om meegenomen te worden in ‘hun’ wereld, ‘hun’ denken over deze wereld. Via zang, rap en ‘spoken word’, deelden ze ‘hun’ visie met de zaal. Een jongeman zong een zelfgeschreven lied over zijn verwachtingen en zijn wensen. Hij sprak te zaal toe: ‘het maakt niet uit wie je bent, wat je gelooft, een glimlach is gratis en kan heel veel veranderen. We moeten het samen doen, zei hij, dus als je dadelijk in de tram zit of je loopt over straat glimlach dan eens naar de eerste vijf mensen die je tegenkomt. Wat is nou het ergste dat gebeuren kan? Dat ze niet teruglachen. Nou en? Jij lacht jij bent begonnen met het maken van het verschil’. Hij zong ‘Redemption Song’ van Bob Marley (1945 – 1981), zo mooi, ik was en ben helemaal onder de indruk. Ik was, waarschijnlijk, de enige in de zaal die Bob Marley nog bewust en live heeft gezien en gehoord. En toch….. Dit lied, verbond mij met de generatie na mij. Niet ‘hun’ maar ons. Het is onze wereld en we moeten er samen wat van maken. Dus… wat mij betreft zullen we beginnen met een glimlach naar een ander? gevolgd door echt gaan luisteren naar een ander? Zullen we eens niet kijken naar achtergrond en allerhande andere ‘uiterlijke’ zaken? Laten we via Luisteren gaan Ontmoeten. En misschien wordt de wereld dicht om je heen dan net een stukje fijner, minder eenzaam en gezelliger.
Karin