Lieve lezers,
Zonder me ook maar enigszins te verdiepen in het programma van de avond of wat ook heb ik mezelf en mijn man opgegeven voor Het Kerstdiner van De Nieuwe Nachtegaal.
Op Zaterdag 19 december mocht men vanaf 18.30 binnenlopen in Restaurant Tante Sjaar. Daar liep ik al heel hard tegen aanname nummer 1 aan. Als je vanaf 18.30 mag binnenlopen, nou dan begint het diner om 19.00 uur. 21.00 uur Klaar. Dus wij hadden gewoon nog een afspraak na het Kerstdiner.
Voor de deur hield ik serieus even mijn hart vast. Was dit écht wat ik wilde? De leeftijd lag best wel hoog, eigenlijk. Eigenlijk dacht ik… Oh jeetje waar ben ik aan begonnen… Iedereen binnen is oud…. Dat zal wat worden…. U begrijpt het al, aanname nummer 2, mensen in de herfst en winter van hun leven weten niet hoe ze het leuk moeten maken… Ik dacht zelfs nog even… Ik ben nog niet binnen, ik kan nog terug… Tot dusver zegt deze tekst niet zo heel veel goeds over mij hé?
Lief en ik werden keurig welkom geheten door een heer die precies wist wie waar moest komen te zitten. Hij kon ons even niet vinden maar John speelde reddende engel – hoe toepasselijk in deze tijd – en wij werden naar tafel 5 gebracht. Zes ons totaal onbekende mensen hadden al bezitgenomen van deze tafel. Dus we hebben ons voorgesteld. Eén van de tafelgenoten zei al, ach tja dat voorstellen is leuk maar we vergeten de namen toch weer. Die stelling is helaas waar gebleken. Lieve mensen van tafel vijf, ik heb jullie namen helaas niet onthouden.
Het Restaurant overigens was echt geweldig Kerstig aangekleed, een boel aandacht was daaraan gegeven, dat wilde ik toch even zeggen. Mijn complimenten.
Terug naar tafel 5. Op enig moment kwam John mij een cadeautje brengen. Echt helemaal leuk, een super vrolijke fietstas met inhoud. Nogmaals dank je wel hiervoor. Een van de dames van de tafel wilde nou toch wel weten waarom ik dat kreeg. Dus ik heb uitgelegd dat ik blogjes schrijf voor De Nieuwe Nachtegaal. Helaas wist niemand aan de tafel van het bestaan van de blogjes af. Misschien moeten we een reclamecampagne starten? Er zat aan de tafel ook een jongedame in haar lentejaren, de dochter van betreffende dame. En die had gelijk zoiets dat haar moeder ook moest gaan bloggen. Mevrouw had geen idee waarover dan en gaf vervolgens zelf het antwoord. Mevrouw maakt al jaren gebruik van een scootmobiel en, waar ik aangaf dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ volkomen levensgevaarlijk is op de fiets, wees zij mij erop dat ik de ‘ouderen van tegenwoordig’ niet moest onderschatten. Levensgevaarlijk noemde zij ze, en ze vertelde een aantal anekdotes waar ik toch wel smakelijk om moest lachen. Ik hoop oprecht dat mevrouw wil gaan bloggen want het talent spatte ervan af. Ook bleek dat zij en haar man 8000 tot 9000 kilometer per jaar afleggen op hun scootmobiel. Alles en alles doen ze met die vervoermiddelen. Alleen boodschappen doen, dat is lastig. Vrijwel geen enkele winkel is ruim genoeg opgezet om scootmobiels binnen te laten. Mijn man had dit zo eens aangehoord en zag mogelijkheid twee. Een scootmobiel reisverslag. Ik heb er nog nooit een gelezen, u wel? Alle mogelijkheden en onmogelijkheden kunnen neergeschreven worden ter lering ende vermaeck van andere en toekomstige scootmobielgebruikers.
Mijn man is lid van een club waarin het draait om Amerikaanse motoren. Dat zeg je niet zo heel snel hardop, maar we voelden ons eigenlijk wel thuis daar aan tafel 5. Eerdergenoemde dame sprak… Oh mijn man is ook jarenlang lid geweest van zo een club! Tis toch wat? Hoe je elkaar zo kan treffen aan een tafel? Geweldig. Helaas bleek de echtgenoot afwezig want die middag opgenomen in het ziekenhuis. Ik hoop dat het hem goed gaat en dat zijn dochter de goede spullen heeft gebracht. Zij moest helaas snel weg om Pa van alle gemakken te voorzien.
Al enige tijd kwamen heerlijke geuren uit de keuken het restaurant in. Inmiddels wisten wij dat het buffet rond en om 19.30 zou openen. Enig tekort aan tijd voor de volgende afspraak zagen wij wel opdoemen, maar het zou nog net kunnen lukken allemaal. Maar u begrijpt… aanname één kon weleens gaan sneuvelen.
Het buffet was echt geweldig. De koks hebben werkelijk alles uit de kast gehaald om een fantastische maaltijd te presenteren. Het buffet begon met prachtige zalm die ter plekke werd gesneden. Er was rundvlees, varkensvlees, kip etc etc etc. Als u precies de ins en ouds wilt weten dan kan ik u alleen maar adviseren te zorgen dat u er volgend jaar bij bent.
De muzikale omlijsting werd verzorgd door een zanger (Just Frankie) die eigenlijk wel heel veel diverse liedjes wist te brengen. Aanname nummer twee werd direct faliekant met de grond gelijk gemaakt. De dansvloer werd direct en onmiddellijk door diverse paren opgeëist en de sfeer was gewoon super feestelijk.
Na een heerlijke maaltijd, echt zo divers, zo lekker, als u er niet was heeft u echt wat gemist, werd een verrassing aangekondigd. De dames van de fitclub gingen optreden. Ook dit was puur genieten niet in de laatste plaats door de aanvulling van de keuken ploeg.
De tijd schreed maar verder en toen bleek ons dat er eerst een Bingo zou gaan zijn en daarna pas het dessert.
Dat, dames en heren lezers, deed natuurlijk aanname één volledig aan scherven vallen. Wij moesten helaas weg. Andere verplichtingen riepen ons luid en duidelijk.
Ik hoop binnenkort te horen wat het dessert was, ik vind het jammer dat we niet hebben kunnen blijven, maar soms lopen de dingen zoals ze lopen.
Ik weet dan niet meer de naam van de, naar ik hoop, Blogster van de toekomst, maar ik weet wel waar ze woont. Ik zal haar zeker gaan ‘lastigvallen’ om haar aan het schrijven te krijgen.
Wederom heb ik prachtige ontmoetingen gehad. En ik sluit 2015 af met nog even een paar goede levenslessen. Mijn goede voornemen voor 2016? Serieus gaan proberen om vooroordelen geen kans te geven. Vooroordelen zorgen er alleen maar voor dat je veel fijne, mooie, gezellige en weet ik veel wat voor zaken nog meer zult mislopen. En mislopen is nooit oké.
Karin
Zonder me ook maar enigszins te verdiepen in het programma van de avond of wat ook heb ik mezelf en mijn man opgegeven voor Het Kerstdiner van De Nieuwe Nachtegaal.
Op Zaterdag 19 december mocht men vanaf 18.30 binnenlopen in Restaurant Tante Sjaar. Daar liep ik al heel hard tegen aanname nummer 1 aan. Als je vanaf 18.30 mag binnenlopen, nou dan begint het diner om 19.00 uur. 21.00 uur Klaar. Dus wij hadden gewoon nog een afspraak na het Kerstdiner.
Voor de deur hield ik serieus even mijn hart vast. Was dit écht wat ik wilde? De leeftijd lag best wel hoog, eigenlijk. Eigenlijk dacht ik… Oh jeetje waar ben ik aan begonnen… Iedereen binnen is oud…. Dat zal wat worden…. U begrijpt het al, aanname nummer 2, mensen in de herfst en winter van hun leven weten niet hoe ze het leuk moeten maken… Ik dacht zelfs nog even… Ik ben nog niet binnen, ik kan nog terug… Tot dusver zegt deze tekst niet zo heel veel goeds over mij hé?
Lief en ik werden keurig welkom geheten door een heer die precies wist wie waar moest komen te zitten. Hij kon ons even niet vinden maar John speelde reddende engel – hoe toepasselijk in deze tijd – en wij werden naar tafel 5 gebracht. Zes ons totaal onbekende mensen hadden al bezitgenomen van deze tafel. Dus we hebben ons voorgesteld. Eén van de tafelgenoten zei al, ach tja dat voorstellen is leuk maar we vergeten de namen toch weer. Die stelling is helaas waar gebleken. Lieve mensen van tafel vijf, ik heb jullie namen helaas niet onthouden.
Het Restaurant overigens was echt geweldig Kerstig aangekleed, een boel aandacht was daaraan gegeven, dat wilde ik toch even zeggen. Mijn complimenten.
Terug naar tafel 5. Op enig moment kwam John mij een cadeautje brengen. Echt helemaal leuk, een super vrolijke fietstas met inhoud. Nogmaals dank je wel hiervoor. Een van de dames van de tafel wilde nou toch wel weten waarom ik dat kreeg. Dus ik heb uitgelegd dat ik blogjes schrijf voor De Nieuwe Nachtegaal. Helaas wist niemand aan de tafel van het bestaan van de blogjes af. Misschien moeten we een reclamecampagne starten? Er zat aan de tafel ook een jongedame in haar lentejaren, de dochter van betreffende dame. En die had gelijk zoiets dat haar moeder ook moest gaan bloggen. Mevrouw had geen idee waarover dan en gaf vervolgens zelf het antwoord. Mevrouw maakt al jaren gebruik van een scootmobiel en, waar ik aangaf dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ volkomen levensgevaarlijk is op de fiets, wees zij mij erop dat ik de ‘ouderen van tegenwoordig’ niet moest onderschatten. Levensgevaarlijk noemde zij ze, en ze vertelde een aantal anekdotes waar ik toch wel smakelijk om moest lachen. Ik hoop oprecht dat mevrouw wil gaan bloggen want het talent spatte ervan af. Ook bleek dat zij en haar man 8000 tot 9000 kilometer per jaar afleggen op hun scootmobiel. Alles en alles doen ze met die vervoermiddelen. Alleen boodschappen doen, dat is lastig. Vrijwel geen enkele winkel is ruim genoeg opgezet om scootmobiels binnen te laten. Mijn man had dit zo eens aangehoord en zag mogelijkheid twee. Een scootmobiel reisverslag. Ik heb er nog nooit een gelezen, u wel? Alle mogelijkheden en onmogelijkheden kunnen neergeschreven worden ter lering ende vermaeck van andere en toekomstige scootmobielgebruikers.
Mijn man is lid van een club waarin het draait om Amerikaanse motoren. Dat zeg je niet zo heel snel hardop, maar we voelden ons eigenlijk wel thuis daar aan tafel 5. Eerdergenoemde dame sprak… Oh mijn man is ook jarenlang lid geweest van zo een club! Tis toch wat? Hoe je elkaar zo kan treffen aan een tafel? Geweldig. Helaas bleek de echtgenoot afwezig want die middag opgenomen in het ziekenhuis. Ik hoop dat het hem goed gaat en dat zijn dochter de goede spullen heeft gebracht. Zij moest helaas snel weg om Pa van alle gemakken te voorzien.
Al enige tijd kwamen heerlijke geuren uit de keuken het restaurant in. Inmiddels wisten wij dat het buffet rond en om 19.30 zou openen. Enig tekort aan tijd voor de volgende afspraak zagen wij wel opdoemen, maar het zou nog net kunnen lukken allemaal. Maar u begrijpt… aanname één kon weleens gaan sneuvelen.
Het buffet was echt geweldig. De koks hebben werkelijk alles uit de kast gehaald om een fantastische maaltijd te presenteren. Het buffet begon met prachtige zalm die ter plekke werd gesneden. Er was rundvlees, varkensvlees, kip etc etc etc. Als u precies de ins en ouds wilt weten dan kan ik u alleen maar adviseren te zorgen dat u er volgend jaar bij bent.
De muzikale omlijsting werd verzorgd door een zanger (Just Frankie) die eigenlijk wel heel veel diverse liedjes wist te brengen. Aanname nummer twee werd direct faliekant met de grond gelijk gemaakt. De dansvloer werd direct en onmiddellijk door diverse paren opgeëist en de sfeer was gewoon super feestelijk.
Na een heerlijke maaltijd, echt zo divers, zo lekker, als u er niet was heeft u echt wat gemist, werd een verrassing aangekondigd. De dames van de fitclub gingen optreden. Ook dit was puur genieten niet in de laatste plaats door de aanvulling van de keuken ploeg.
De tijd schreed maar verder en toen bleek ons dat er eerst een Bingo zou gaan zijn en daarna pas het dessert.
Dat, dames en heren lezers, deed natuurlijk aanname één volledig aan scherven vallen. Wij moesten helaas weg. Andere verplichtingen riepen ons luid en duidelijk.
Ik hoop binnenkort te horen wat het dessert was, ik vind het jammer dat we niet hebben kunnen blijven, maar soms lopen de dingen zoals ze lopen.
Ik weet dan niet meer de naam van de, naar ik hoop, Blogster van de toekomst, maar ik weet wel waar ze woont. Ik zal haar zeker gaan ‘lastigvallen’ om haar aan het schrijven te krijgen.
Wederom heb ik prachtige ontmoetingen gehad. En ik sluit 2015 af met nog even een paar goede levenslessen. Mijn goede voornemen voor 2016? Serieus gaan proberen om vooroordelen geen kans te geven. Vooroordelen zorgen er alleen maar voor dat je veel fijne, mooie, gezellige en weet ik veel wat voor zaken nog meer zult mislopen. En mislopen is nooit oké.
Karin
RSS-feed