Kort geleden ben ik lid geworden van de Facebookgroep ‘Koken en Bakken’. Niet dat ik verstand heb van koken en bakken, maar ik volg graag de onderlinge communicatie tussen de leden. Die blijkt heel bijzonder.

Een Nederlandse vrouw heeft voor het eerst baklava gebakken. Een mede-Facebookgroepslid uit Turkije helpt haar om een volgende keer nog betere en lekkerdere baklava te maken. En er zijn heel veel voorbeelden te vinden waarop de vrouwen elkaar onderling bijstaan. Wat ik heb gemerkt is dat juist de verschillen de onderlinge communicatie bijzonder maken. Een Turks-Nederlandse vrouw probeert een loempia te maken, haar Marokkaans-Nederlandse mede-Facebookgroepslid geeft tekst en uitleg.

Dergelijke verschillen en met name deze manier van communiceren zijn in mijn optiek een verrijking van ons land.

Als ik zulke voorbeelden zie dan maak ik me weer iets minder zorgen over de onderlinge communicatie in Nederland. Waarom, vraagt u zich misschien af?

Omdat deze dame uit Turkije, die in Nederland haar lagere school afmaakte en in Turkije heeft gestudeerd, nu een hoge positie bekleedt, die heel goed Nederlands spreekt en Nederland vanuit Turkije op de voet volgt, gezien kan worden als iemand die, volledig vrijwillig, ambassadeur van Nederland is in Turkije. Deze mevrouw helpt haar mede-Facebookgroepslid in Nederland met hoe zij baklava kan bakken en waar zij de ingrediënten vandaan kan halen.

Een andere dame die wil weten of zij een pakje gist dat over datum is nog kan gebruiken krijgt direct antwoord op haar vraag.

Het communiceren op deze manier draagt bij aan het kennismaken met elkaar, ook al is dit online. Het stimuleert mensen met verschillende culturen om met elkaar in gesprek te gaan. Zo gaan de leden van deze facebookgroep winkels bezoeken waar ze niet eerder geweest zijn, ze maken kennis met producten die ze niet eerder gezien hebben. Dat zorgt voor een grotere onderlinge saamhorigheid.

Het is bijzonder om te zien dat een Marokkaans-Nederlandse vrouw geen Marokkaanse koek bakt, maar Turkse baklava. Of een oorspronkelijk Nederlandse vrouw die dolgraag manti wil bakken.

Dat is natuurlijk een van de mooie voorbeelden van manieren waarop we met elkaar in Nederland kunnen omgaan. Ik geloof echt dat wanneer wij allen op deze manier zouden communiceren dit een bijdrage kan leveren aan de onderlinge saamhorigheid. Onze verschillen zijn onze rijkdom en soms gaan integratie en acceptatie via de maag.
​

Wat vieren we nu precies op 8 maart, vroeg ik mij af. Wikipedia biedt gelukkig altijd uitkomst. Hoe begon de viering van de Internationale Vrouwendag precies? 
 
Internationale Vrouwendag staat elk jaar op 8 maart in het teken van strijdbaarheid en het gevoel van solidariteit van vrouwen overal ter wereld, meestal aan de hand van een specifiek thema. Internationale Vrouwendag is in de twintigste eeuw ontstaan doordat vrouwen opkwamen voor hun rechten, onder andere op het gebied van arbeid en kiesrecht.
 
De eerste staking door vrouwen vond plaats op 8 maart 1908 in New York. Deze staking was gericht tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie en is beroemd geworden door onder meer de poëtisch verwoorde eis van de vrouwen: ‘brood en rozen’. De staking was het prille begin van de strijd voor de vrouwenemancipatie en tegen de vrouwendiscriminatie. 
 
In 1911 deed de Duitse socialiste Clara Zetkin tijdens een conferentie voor socialistische vrouwen in Kopenhagen het voorstel om 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag. Deze datum werd echter niet overal aangehouden. In Nederland werd de eerste Vrouwendag gevierd op 12 maart 1912.
 
In 1978 werd de Internationale Vrouwendag door de Verenigde Naties erkend. In nog maar een enkel westers land heerst weerstand tegen ‘de achtste maart’.
 
Maar, beste lezer, zowel de vrouwen als de mannen zijn nog niet klaar. Nog steeds worden in heel veel landen vrouwen onderdrukt en er bestaat nog altijd ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Vrouwen worden in sommige landen vandaag de dag nog steeds niet als volwaardig beschouwd. Ze kunnen nog steeds niet kiezen en gekozen worden. 
 
Eerwraak, verminking, dergelijke afschuwelijke zaken vinden helaas nog steeds plaats. Daarom moeten we doorgaan met deze strijd. Tot dat onze vrouwen volwaardig deel uitmaken van onze samenleving. Lang leve dus Internationale Vrouwendag en lang leve vrouwenrechten.
 
Hoe gaat het in ons land?
 
Sinds het begin van de registratie in 1996 is het aantal vermoorde vrouwen niet zo laag geweest (CBS). U zou dus kunnen stellen dat we de goede kant op gaan in Nederland. Echter, in Rotterdam is dit beeld een stuk minder rooskleurig. Hier lag het aandeel vermoorde vrouwen 2,5 keer hoger; tussen 2010 en 2014 werden 1,48 op de 100 duizend vrouwen slachtoffer van moord of doodslag. Zorgelijke cijfers, als u het mij vraagt, die vragen om permanente aandacht en actie. 
 
Ook op het gebied van arbeidsmarktdiscriminatie valt er, ook wat betreft de verhouding tussen mannen en vrouwen nog een wereld te winnen. Het zou niet zo mogen zijn dat een vrouw in dezelfde functie als een man bij dezelfde werkgever minder betaald krijgt. Het is zelfs bij wet verboden. En toch gebeurt het. Zowel bij het ‘gewone’ loon als bij de extra’s, zoals de smartphone, toeslagen of een leaseauto. Hiernaar heeft ook het College voor de Rechte van de Mens in 2015 onderzoek gedaan, onder zes hogescholen. Hieruit bleek dat het gemiddelde salarisverschil 10,8 procent bedroeg. Dit verschil werd niet volledig veroorzaakt door beloningsdiscriminatie. Maar opvallend is wel dat in situaties waarin ten onrechte te weinig salaris is toegekend vrouwen daar twee maal zo vaak mee te maken hadden en dat het door hen misgelopen geld twee maal zo hoog was.
 
Beste lezers,
Zelfs in ons land, een democratie, bestaat helaas nog ongelijkheid tussen de seksen. Dat laat zien dat we nog lang niet klaar zijn op het gebied van emancipatie. 
 
Ik wens alle vrouwen dan ook een goede en strijdbare vrouwendag toe. Ik steun hen in hun strijd.