Kort geleden ben ik lid geworden van de Facebookgroep ‘Koken en Bakken’. Niet dat ik verstand heb van koken en bakken, maar ik volg graag de onderlinge communicatie tussen de leden. Die blijkt heel bijzonder.
Een Nederlandse vrouw heeft voor het eerst baklava gebakken. Een mede-Facebookgroepslid uit Turkije helpt haar om een volgende keer nog betere en lekkerdere baklava te maken. En er zijn heel veel voorbeelden te vinden waarop de vrouwen elkaar onderling bijstaan. Wat ik heb gemerkt is dat juist de verschillen de onderlinge communicatie bijzonder maken. Een Turks-Nederlandse vrouw probeert een loempia te maken, haar Marokkaans-Nederlandse mede-Facebookgroepslid geeft tekst en uitleg.
Een Nederlandse vrouw heeft voor het eerst baklava gebakken. Een mede-Facebookgroepslid uit Turkije helpt haar om een volgende keer nog betere en lekkerdere baklava te maken. En er zijn heel veel voorbeelden te vinden waarop de vrouwen elkaar onderling bijstaan. Wat ik heb gemerkt is dat juist de verschillen de onderlinge communicatie bijzonder maken. Een Turks-Nederlandse vrouw probeert een loempia te maken, haar Marokkaans-Nederlandse mede-Facebookgroepslid geeft tekst en uitleg.
Dergelijke verschillen en met name deze manier van communiceren zijn in mijn optiek een verrijking van ons land.
Als ik zulke voorbeelden zie dan maak ik me weer iets minder zorgen over de onderlinge communicatie in Nederland. Waarom, vraagt u zich misschien af?
Omdat deze dame uit Turkije, die in Nederland haar lagere school afmaakte en in Turkije heeft gestudeerd, nu een hoge positie bekleedt, die heel goed Nederlands spreekt en Nederland vanuit Turkije op de voet volgt, gezien kan worden als iemand die, volledig vrijwillig, ambassadeur van Nederland is in Turkije. Deze mevrouw helpt haar mede-Facebookgroepslid in Nederland met hoe zij baklava kan bakken en waar zij de ingrediënten vandaan kan halen.
Een andere dame die wil weten of zij een pakje gist dat over datum is nog kan gebruiken krijgt direct antwoord op haar vraag.
Het communiceren op deze manier draagt bij aan het kennismaken met elkaar, ook al is dit online. Het stimuleert mensen met verschillende culturen om met elkaar in gesprek te gaan. Zo gaan de leden van deze facebookgroep winkels bezoeken waar ze niet eerder geweest zijn, ze maken kennis met producten die ze niet eerder gezien hebben. Dat zorgt voor een grotere onderlinge saamhorigheid.
Het is bijzonder om te zien dat een Marokkaans-Nederlandse vrouw geen Marokkaanse koek bakt, maar Turkse baklava. Of een oorspronkelijk Nederlandse vrouw die dolgraag manti wil bakken.
Dat is natuurlijk een van de mooie voorbeelden van manieren waarop we met elkaar in Nederland kunnen omgaan. Ik geloof echt dat wanneer wij allen op deze manier zouden communiceren dit een bijdrage kan leveren aan de onderlinge saamhorigheid. Onze verschillen zijn onze rijkdom en soms gaan integratie en acceptatie via de maag.
Als ik zulke voorbeelden zie dan maak ik me weer iets minder zorgen over de onderlinge communicatie in Nederland. Waarom, vraagt u zich misschien af?
Omdat deze dame uit Turkije, die in Nederland haar lagere school afmaakte en in Turkije heeft gestudeerd, nu een hoge positie bekleedt, die heel goed Nederlands spreekt en Nederland vanuit Turkije op de voet volgt, gezien kan worden als iemand die, volledig vrijwillig, ambassadeur van Nederland is in Turkije. Deze mevrouw helpt haar mede-Facebookgroepslid in Nederland met hoe zij baklava kan bakken en waar zij de ingrediënten vandaan kan halen.
Een andere dame die wil weten of zij een pakje gist dat over datum is nog kan gebruiken krijgt direct antwoord op haar vraag.
Het communiceren op deze manier draagt bij aan het kennismaken met elkaar, ook al is dit online. Het stimuleert mensen met verschillende culturen om met elkaar in gesprek te gaan. Zo gaan de leden van deze facebookgroep winkels bezoeken waar ze niet eerder geweest zijn, ze maken kennis met producten die ze niet eerder gezien hebben. Dat zorgt voor een grotere onderlinge saamhorigheid.
Het is bijzonder om te zien dat een Marokkaans-Nederlandse vrouw geen Marokkaanse koek bakt, maar Turkse baklava. Of een oorspronkelijk Nederlandse vrouw die dolgraag manti wil bakken.
Dat is natuurlijk een van de mooie voorbeelden van manieren waarop we met elkaar in Nederland kunnen omgaan. Ik geloof echt dat wanneer wij allen op deze manier zouden communiceren dit een bijdrage kan leveren aan de onderlinge saamhorigheid. Onze verschillen zijn onze rijkdom en soms gaan integratie en acceptatie via de maag.
RSS-feed