Inmiddels grootvader van 5 kleinkinderen, waarvan de oudste mijn zoon en schoondochter ook grootouders maakte van een klein mannetje, mag ik me bejaard, jong bejaard noemen. Dat laatste verzacht enigszins de haperende scharniergewrichten die me dagelijks herinneren aan het klimmen der jaren. Moet ik me nu zorgen gaan maken om de zorg? Die wordt de laatste jaren nogal eens onder een vergrootglas gelegd. Helaas wordt de sector vaak zo donker belicht dat je bijna zou wensen dat je dat stuk maar kon overslaan om, naargelang wat je gelooft, in een beter leven terecht te komen of in het niets.
De tendens is de ouderen zo lang mogelijk thuis te verzorgen, maar waar? Bij de kinderen? Dat zal vaker niet gebeuren dan wel, vrees ik en dan blijft toch ook de vraag: “Willen we dat wel?”.
Vroeger gebeurde dat veel vaker en heb ik zelf nog meegemaakt dat de enige opa, die ik nog bewust gekend heb, jaren inwoonde bij de jongste zoon en gezin.
Geen geringe belasting, realiseer ik me nu, maar destijds was het gewoon een gegeven. Opa moest tenslotte toch verzorgd worden in huize Siloam in Kralingen.
Voor die tijd bezocht opa op zondagen per toerbeurt een van zijn kinderen en hun gezinnen om daar de maaltijd te gebruiken, zijn eeuwige sigaartje te roken en zijn onbegrensde Bijbelkennis te etaleren. Of die laatste jaren in Siloam hem bedroefd hebben gemaakt, weet ik eigenlijk niet. Het enige dat ik altijd nog bijzonder vind, is dat hij een leeftijd bereikte, die geen van zijn kinderen heeft gehaald.
Hij kreeg uiteindelijk ook nog 36 kleinkinderen die gelukkig niet allemaal op zijn verjaardag kwamen, laat staan de massa achterkleinkinderen.
Inmiddels zijn opa’s oudste kleinkinderen al ouder dan hij werd (85) en bij mijn weten zit er nog niet een in een bejaardentehuis. Toch wel opmerkelijk. Weet niet of dat als een echte geruststelling moet voelen…
Een mens is nu eenmaal geneigd om graag zo lang mogelijk zelfstandig en onafhankelijk te blijven.
Dit voorgaande overwegend zou het vermoeden kunnen scheppen dat ik de bejaardenopvang niet zelf heb meegemaakt. Dat is onjuist, want er is natuurlijk ook zoiets als schoonfamilie en familie van moeders kant en heeft één zoon van opa wel een relatief korte tijd in Waelestein vertoefd.
De tendens is de ouderen zo lang mogelijk thuis te verzorgen, maar waar? Bij de kinderen? Dat zal vaker niet gebeuren dan wel, vrees ik en dan blijft toch ook de vraag: “Willen we dat wel?”.
Vroeger gebeurde dat veel vaker en heb ik zelf nog meegemaakt dat de enige opa, die ik nog bewust gekend heb, jaren inwoonde bij de jongste zoon en gezin.
Geen geringe belasting, realiseer ik me nu, maar destijds was het gewoon een gegeven. Opa moest tenslotte toch verzorgd worden in huize Siloam in Kralingen.
Voor die tijd bezocht opa op zondagen per toerbeurt een van zijn kinderen en hun gezinnen om daar de maaltijd te gebruiken, zijn eeuwige sigaartje te roken en zijn onbegrensde Bijbelkennis te etaleren. Of die laatste jaren in Siloam hem bedroefd hebben gemaakt, weet ik eigenlijk niet. Het enige dat ik altijd nog bijzonder vind, is dat hij een leeftijd bereikte, die geen van zijn kinderen heeft gehaald.
Hij kreeg uiteindelijk ook nog 36 kleinkinderen die gelukkig niet allemaal op zijn verjaardag kwamen, laat staan de massa achterkleinkinderen.
Inmiddels zijn opa’s oudste kleinkinderen al ouder dan hij werd (85) en bij mijn weten zit er nog niet een in een bejaardentehuis. Toch wel opmerkelijk. Weet niet of dat als een echte geruststelling moet voelen…
Een mens is nu eenmaal geneigd om graag zo lang mogelijk zelfstandig en onafhankelijk te blijven.
Dit voorgaande overwegend zou het vermoeden kunnen scheppen dat ik de bejaardenopvang niet zelf heb meegemaakt. Dat is onjuist, want er is natuurlijk ook zoiets als schoonfamilie en familie van moeders kant en heeft één zoon van opa wel een relatief korte tijd in Waelestein vertoefd.
Sonneburgh aan de Ravenswaard leverde de eerst ervaring op. Daar verbleef mijn schoonmoeder, die ooit nog thuis zijnde altijd tegen wil en dank mijn bord volstortte met aardappelen en groente vergezeld van de opmerking: “Ja, dat lust je best nog wel”. Niet wetende dat mijn 63 kg aan mijn dagelijkse pakje Drum shag en nog wat meer ten grondslag lag. Dat is overigens na 34 jaar nicotine-onthouding al kauwend gezond hersteld tot circa 89,9 kg. Nog geen 90 kg. Schoonmama had een leuke dubbel kamer waarin nog een eethoek en bed ruim opgesteld kon worden. Plus een aparte keuken! Vrolijk stapte ik bij toeval in de lift naar de 7e, maar soms moest ik de trap nemen. Dat ging toen nog best, al was ik verbaasd dat ik destijds op de trappen de 107-jarige heer Jan Pieter Bos tegenkwam. Van beroep was Bos ooit scheepvaarder, wat hij tot de leeftijd van 70 jaar heeft gedaan. Daarna woonde hij dus zorgcentrum Sonneburgh in IJsselmonde. Frappanter nog is dat de heer Bos overleed eind 2002 op de leeftijd van 111 jaar en 156 dagen!!! Hij liep dus nog de trap op toen de lift weer eens stilstond. Verder ontmoette ik regelmatig op dezelfde gang als mijn schoonmoeder, de heer Joost van Gelder, mijn oud zondagsschoolmeester, bewaker van de rust op de galerij in de Oude kerk, waar we als tieners nogal eens tekeergingen op de banken met krassende zakmesjes en collectecenten. Gekken en dwazen krassen hun namen op banken en … Honderd jaar was hij al, maar hij liep nog ‘jongere’ mensen te helpen bij het invullen van allerhande papieren, zoals belasting. Schoonmama was tot ze bijna 90 was nog ouderling bij verschillende voorgangers in Sonneburgh II. Een minder leuk facet daarvan was de begrafenis van een oude vrouw zonder familie. Samen met de predikant vormde ze de enige belangstelling bij de teraardebestelling. Ze heeft er in elk geval heel wat jaartjes met plezier gewoond. Natuurlijk met het nodige gemopper en verontwaardiging als er weer eens iets niet goed ging… lees: niet naar haar zin ging. Heel herkenbaar, toch?
Helaas moest ze de allerlaatste fases kort in de Twee bruggen, gevolgd door Borghstede in Barendrecht, gevolgd door 10 dagen de Elf ranken ondergaan. Daar ontving ze veel liefde, ook van vrijwilligers, al besefte ze dat op het laatste niet echt meer. Dat was in 2003, dus alweer 16 jaar geleden. Daarna werd een bezoek aan een bejaardentehuis minder frequent. Af en toe een bezoek aan bekenden, maar die waren dan dikwijls aan het revalideren of waren er voor tijdelijke opvang.
Maar er waren ook leuke momenten. Niet als bezoeker, maar als verteller bij een diapresentatie. Dankbaarder publiek is bijna niet
Helaas moest ze de allerlaatste fases kort in de Twee bruggen, gevolgd door Borghstede in Barendrecht, gevolgd door 10 dagen de Elf ranken ondergaan. Daar ontving ze veel liefde, ook van vrijwilligers, al besefte ze dat op het laatste niet echt meer. Dat was in 2003, dus alweer 16 jaar geleden. Daarna werd een bezoek aan een bejaardentehuis minder frequent. Af en toe een bezoek aan bekenden, maar die waren dan dikwijls aan het revalideren of waren er voor tijdelijke opvang.
Maar er waren ook leuke momenten. Niet als bezoeker, maar als verteller bij een diapresentatie. Dankbaarder publiek is bijna niet
Maar er waren ook leuke momenten. Niet als bezoeker, maar als verteller bij een diapresentatie. Dankbaarder publiek is bijna niet denkbaar. Kom je dan in Waelestein of Sonneburgh 1, dan speel je natuurlijk een thuiswedstrijd. En verdraaid, je stak er altijd wat van op, want van sommigen bleek het geheugen veel beter te werken dan het mijne. Heb het wel eens meer verzucht… we verzuimen alle informatie uit onze ouderen te zuigen, want daar zit nog zo veel waardevolle kennis.
Zelfs in Zuiderkroon te Pendrecht, de Meeuwenhof in Hoogvliet en ontmoetingsruimte Mei in Spijkenisse bleken nog plenty oud-Charloissers over aanvullingen te beschikken. Maar het leukste is dat je tijdens een pauze even opzij wordt geroepen en dan knikken je knietjes al met de gedachte: “Wat heb ik fout gezegd?”.
Maar dan blijkt dat er hoogbejaarde buurtgenoot of buurtgenote uit je eigen geboortebuurtje je herkend te hebben. Dat is zo bijzonder!
Ach ja, soms ontstaan er ook discussies over getoonde afbeeldingen tijdens zo’n diapresentatie en dan vooral wat betreft personen. Met hardnekkige zekerheid worden dezelfde mensen aangewezen, maar krijgen van verschillende toeschouwers een verschillende naam. Zeker weten! Doorklikken, aandacht afleiden... ’t klinkt wat oneerbiedig, maar het is het beste.
Maar de opmerkzame lezer ontgaat het natuurlijk niet dat ik begon met mijzelf langzamerhand toe te voegen aan het korps bejaarden in onze samenleving en dat handig omzeilde door maar weer eens met het ‘verleden’ de aandacht van het heikele punt af te leiden.
Ouder worden gaat veel sneller. Je merkt het aan het aanvullen van de medicijnen 1 keer per kwartaal. Die pillen schieten door je lijf en voor je het weet licht je het laatste klepje van de weekdoosjes op. Weer 3 maanden voorbij.
Zelfs in Zuiderkroon te Pendrecht, de Meeuwenhof in Hoogvliet en ontmoetingsruimte Mei in Spijkenisse bleken nog plenty oud-Charloissers over aanvullingen te beschikken. Maar het leukste is dat je tijdens een pauze even opzij wordt geroepen en dan knikken je knietjes al met de gedachte: “Wat heb ik fout gezegd?”.
Maar dan blijkt dat er hoogbejaarde buurtgenoot of buurtgenote uit je eigen geboortebuurtje je herkend te hebben. Dat is zo bijzonder!
Ach ja, soms ontstaan er ook discussies over getoonde afbeeldingen tijdens zo’n diapresentatie en dan vooral wat betreft personen. Met hardnekkige zekerheid worden dezelfde mensen aangewezen, maar krijgen van verschillende toeschouwers een verschillende naam. Zeker weten! Doorklikken, aandacht afleiden... ’t klinkt wat oneerbiedig, maar het is het beste.
Maar de opmerkzame lezer ontgaat het natuurlijk niet dat ik begon met mijzelf langzamerhand toe te voegen aan het korps bejaarden in onze samenleving en dat handig omzeilde door maar weer eens met het ‘verleden’ de aandacht van het heikele punt af te leiden.
Ouder worden gaat veel sneller. Je merkt het aan het aanvullen van de medicijnen 1 keer per kwartaal. Die pillen schieten door je lijf en voor je het weet licht je het laatste klepje van de weekdoosjes op. Weer 3 maanden voorbij.
Wel een kwartjaar hè!! Of, alweer de kapster? Krijg steeds minder haar en ze komt steeds meer? Weer 6 weken voorbijgevlogen. Of komt zwager Andries woensdag weer eten? Is het dan alweer 6 weken geleden? Al die vaste patronen worden aaneengeregen alsof er grote haast bij is… Nou nee hoor, het enige wat nog lang duurt is het storten van de maandelijkse AOW en het pensioen of het wachten op de bus (als ’t ie nog rijdt) of de Metro.
Tja en nu gaat onze Frans, nog aan de goede kant van de 60, de komende presentatie terug in de tijd van het fenomeen ouderenzorg.
Op Charlois was, kan ik me nog vaag herinneren, een huis aan de oude Dorpsweg op het laatste stuk naar de begraafplaats huize Sonneburgh, de voorloper van de grote complexen aan de Groene Kruisweg en de Ravenswaard. Het zal daar toen om een klein aantal zijn gegaan. Wel ver weg van de echte bewoonde wereld en een tikkie te dicht bij de laatste rustplaatsen.
Tja en nu gaat onze Frans, nog aan de goede kant van de 60, de komende presentatie terug in de tijd van het fenomeen ouderenzorg.
Op Charlois was, kan ik me nog vaag herinneren, een huis aan de oude Dorpsweg op het laatste stuk naar de begraafplaats huize Sonneburgh, de voorloper van de grote complexen aan de Groene Kruisweg en de Ravenswaard. Het zal daar toen om een klein aantal zijn gegaan. Wel ver weg van de echte bewoonde wereld en een tikkie te dicht bij de laatste rustplaatsen.
Officiële ouderenzorg is eigenlijk niet echt oud en stam van net na wereldoorlog II in ons land. De jaren vijftig. Er is filmmateriaal omdat te accentueren, niet altijd een aantrekkelijk. Een indrukwekkende televisie-uitzending toonden enige tijd terug een bizar en onthutsend beeld van de bejaardenzorg in de vorige eeuw. Er waren bejaardenhuizen, waar bewoners geen eigen plek hadden en dat was kennelijk normaal in de jaren vijftig en zestig van de 20e eeuw.
Tot eind jaren 60 was het ook heel ‘gewoon’ dat hulpbehoevende ouderen, verpleegd werden in grote zalen met 30 tot 40 bedden, waarbij mannen en vrouwen gescheiden werden. Ook echtparen werden op die wijze gescheiden van elkaar. Privacy was er geheel niet, en overdag moesten de ouderen zichzelf maar wat zien ‘te vermaken’ in een woonkamer. In Charlois hadden we buren. Al ver over de vijftig jaar getrouwd eind jaren zestig, begin zeventig. Beide waren heel erg doof en dat gaf nogal eens reden tot misverstanden. De een belandde in Hoogvliet in een bejaardenappartement, de ander elders in de grote stad. Er was gewoon geen andere oplossing, maar het was wel diepschrijnend, voor de mensen zelf, maar ook voor de kinderen en kleinkinderen. We hebben een aantal jaren genoten van een goed ouderenzorgstelsel, met een redelijke mogelijkheid de oude dag onbezorgd door te brengen, ziekte en pijn daargelaten.
Om de een of andere reden ben ik nu minder gerust op de toekomst, maar kan niet verklaren waarom. De gemiddelde leeftijd mag dan toenemen, het aantal onaangenaamheden dat eenieder kan overkomen, lijkt te stijgen. We worden schrik aangejaagd door de statistieken, 1 op de vier krijgt… of 1 op de 6 krijgt, de helft van de mannen… Al begrijpen we allemaal dat het leven niet oneindig is, het liefst verdwijnen we geruisloos en zonder lijden/ afzien van het toneel. Helaas is dat irrealistisch. Ook eenzaamheid schaar ik onder de pijnlijkheden.
Met het historisch Café blikken we regelmatig terug in het verleden, een periode die steeds groter wordt. Dat betekent dat de toekomstperiode korter en korter wordt. Ik wens eenieder dat de oude dag gezegend wordt met aandacht van derden, belangstelling van jezelf voor alles wat er geboden wordt en bereikbaar is, maar bovenal gezondheid en goede (ouderen)zorg. H.W.
Tot eind jaren 60 was het ook heel ‘gewoon’ dat hulpbehoevende ouderen, verpleegd werden in grote zalen met 30 tot 40 bedden, waarbij mannen en vrouwen gescheiden werden. Ook echtparen werden op die wijze gescheiden van elkaar. Privacy was er geheel niet, en overdag moesten de ouderen zichzelf maar wat zien ‘te vermaken’ in een woonkamer. In Charlois hadden we buren. Al ver over de vijftig jaar getrouwd eind jaren zestig, begin zeventig. Beide waren heel erg doof en dat gaf nogal eens reden tot misverstanden. De een belandde in Hoogvliet in een bejaardenappartement, de ander elders in de grote stad. Er was gewoon geen andere oplossing, maar het was wel diepschrijnend, voor de mensen zelf, maar ook voor de kinderen en kleinkinderen. We hebben een aantal jaren genoten van een goed ouderenzorgstelsel, met een redelijke mogelijkheid de oude dag onbezorgd door te brengen, ziekte en pijn daargelaten.
Om de een of andere reden ben ik nu minder gerust op de toekomst, maar kan niet verklaren waarom. De gemiddelde leeftijd mag dan toenemen, het aantal onaangenaamheden dat eenieder kan overkomen, lijkt te stijgen. We worden schrik aangejaagd door de statistieken, 1 op de vier krijgt… of 1 op de 6 krijgt, de helft van de mannen… Al begrijpen we allemaal dat het leven niet oneindig is, het liefst verdwijnen we geruisloos en zonder lijden/ afzien van het toneel. Helaas is dat irrealistisch. Ook eenzaamheid schaar ik onder de pijnlijkheden.
Met het historisch Café blikken we regelmatig terug in het verleden, een periode die steeds groter wordt. Dat betekent dat de toekomstperiode korter en korter wordt. Ik wens eenieder dat de oude dag gezegend wordt met aandacht van derden, belangstelling van jezelf voor alles wat er geboden wordt en bereikbaar is, maar bovenal gezondheid en goede (ouderen)zorg. H.W.
RSS-feed