Bij het zien van bovenstaande naam is het eerste wat ik zelf zou bedenken: “Hoe komen ze aan die naam?” Natuurlijk weet ik dat al vanwege het plezier dat ik erin vind om, evenals mijn HCC-collega Cor Oosthoek, oude kaarten te bekijken.
Daarnaast geeft enig speurwerk op het Internet je wel de eventuele aanvullende informatie. Dan blijkt het volgende: Barendrecht, net als Zwijndrecht, Heerjansdam, Rhoon, Poortugaal en Hoogvliet aan de Oude Maas gelegen, is de buurt waarin we eeuwen terug Carnisse of Karnisse konden vinden.
Daarnaast geeft enig speurwerk op het Internet je wel de eventuele aanvullende informatie. Dan blijkt het volgende: Barendrecht, net als Zwijndrecht, Heerjansdam, Rhoon, Poortugaal en Hoogvliet aan de Oude Maas gelegen, is de buurt waarin we eeuwen terug Carnisse of Karnisse konden vinden.
Interessant gebied! Men ontdekte er namelijk zaken uit de zogenaamde prehistorische Swifterbantcultuur (ca. 4900-3500 v.Chr.). Kleine groepen mensen die zich in moerassige gebieden bezighielden met de jacht en visserij. Pas later namen ze de akkerbouw van andere culturen over. Swifterbant is een dorp in de Flevopolder waar men nogal wat resten van deze cultuur ontdekten, vandaar deze naamgeving. In de vroege middeleeuwen bestond het toenmalige grondgebied van de huidige gemeente Barendrecht uit drie verschillende ambachten (rechtsgebieden), waar drie heren de dienst uitmaakten. Dat waren West-Barendrecht, Oost-Barendrecht en Carnisse. De laatste verdween toen in 1373, een grote overstroming dit ambacht, bestaande uit het gelijknamige dorpje en de omringende Riederwaard, onder water zette. Pendrecht was trouwens in vroegere jaren ook een ambacht even westelijker. Dit ambacht had op een gegeven moment zo weinig bewoners (18) dat het gedurende de Franse overheersing bij Rhoon werd gevoegd.
Dat even terzijde! Uiteraard gaat het nu om de Carnissebuurt, waar ik dus niet opgroeide, maar zo af en toe wel vertoefde.
In eerste instantie omdat onze oogarts dokter van der Horst in de Roerdomplaan zijn praktijk had. Aangezien ik met een aangeboren oogbeperking ter wereld kwam, bezocht ik hem daar regelmatig. Later ging zijn praktijk naar de Goereesestraat, maar dat hield me nog steeds binnen de wijk Carnisse. Daarnaast was er in deze buurt het Carnissehuis en mijn vaderlief hield van bepaalde welsprekende predikanten, dus gebeurde het regelmatig dat ik of het Carnissehuis, de Nieuwe kerk of de Bethlehemkapel aan zijn leiband bezocht. Een andere charme van het Carnissehuis was de mogelijkheid het gebouw als zaal te gebruiken. Zelf niet verbonden met het groot I.J.E.-koor wist ik van mijn broer, die denkt dat hij wel kan zingen ☺, dat er regelmatig een instuif voor de koorleden werd gehouden. Dat vond ik niet zo interessant, maar wel de jaarlijkse uitnodiging voor bijdragers aan het fonds voor Epilepsie lijders ‘De Macht van het Kleine’. Een oude club die altijd een bijdrage van mijn ouders ontvingen en waar ik zelf al 46 jaar aan bijdraag. Niet zo zeer de Macht van het Kleine, maar uit Macht der Gewoonte. Ik herinner me verscheidene voorstellingen van een amateur toneelgezelschap. Tussen de komedianten zag ik zowaar nog een nicht en haar geliefde toprollen vervullen. Na de voorstelling werd er, nog boeiender, altijd een tombola gehouden. Voor luttele bedragen kocht je dan een serie lootjes om vervolgens beladen met prijzen, zoals daar zijn zelfgebreide sokjes, pannenlappen, eierwarmers e.d. om deze thuis trots op de huiskamertafel te deponeren voor moeders verbaasde blikken en de handen ineen slaand over zoveel geluk.. Ze zal er verguld mee zijn geweest en ik had een leuke avond gehad.
Tevens woonde ik in de jaren zestig in datzelfde Carnissehuis een ‘popconcert’ bij, waar Ria Valk haar song Rockin’ Billy uit 1960 ten gehore bracht. Er waren ook twee Indonesische broertjes die met gitaar de Indo rock vertegenwoordigden. Nee, het waren niet de Blue Diamonds die eveneens in 1960 een hit scoorden met Ramona, maar dan een wereldhit!
Dat even terzijde! Uiteraard gaat het nu om de Carnissebuurt, waar ik dus niet opgroeide, maar zo af en toe wel vertoefde.
In eerste instantie omdat onze oogarts dokter van der Horst in de Roerdomplaan zijn praktijk had. Aangezien ik met een aangeboren oogbeperking ter wereld kwam, bezocht ik hem daar regelmatig. Later ging zijn praktijk naar de Goereesestraat, maar dat hield me nog steeds binnen de wijk Carnisse. Daarnaast was er in deze buurt het Carnissehuis en mijn vaderlief hield van bepaalde welsprekende predikanten, dus gebeurde het regelmatig dat ik of het Carnissehuis, de Nieuwe kerk of de Bethlehemkapel aan zijn leiband bezocht. Een andere charme van het Carnissehuis was de mogelijkheid het gebouw als zaal te gebruiken. Zelf niet verbonden met het groot I.J.E.-koor wist ik van mijn broer, die denkt dat hij wel kan zingen ☺, dat er regelmatig een instuif voor de koorleden werd gehouden. Dat vond ik niet zo interessant, maar wel de jaarlijkse uitnodiging voor bijdragers aan het fonds voor Epilepsie lijders ‘De Macht van het Kleine’. Een oude club die altijd een bijdrage van mijn ouders ontvingen en waar ik zelf al 46 jaar aan bijdraag. Niet zo zeer de Macht van het Kleine, maar uit Macht der Gewoonte. Ik herinner me verscheidene voorstellingen van een amateur toneelgezelschap. Tussen de komedianten zag ik zowaar nog een nicht en haar geliefde toprollen vervullen. Na de voorstelling werd er, nog boeiender, altijd een tombola gehouden. Voor luttele bedragen kocht je dan een serie lootjes om vervolgens beladen met prijzen, zoals daar zijn zelfgebreide sokjes, pannenlappen, eierwarmers e.d. om deze thuis trots op de huiskamertafel te deponeren voor moeders verbaasde blikken en de handen ineen slaand over zoveel geluk.. Ze zal er verguld mee zijn geweest en ik had een leuke avond gehad.
Tevens woonde ik in de jaren zestig in datzelfde Carnissehuis een ‘popconcert’ bij, waar Ria Valk haar song Rockin’ Billy uit 1960 ten gehore bracht. Er waren ook twee Indonesische broertjes die met gitaar de Indo rock vertegenwoordigden. Nee, het waren niet de Blue Diamonds die eveneens in 1960 een hit scoorden met Ramona, maar dan een wereldhit!
Buiten het Carnissehuis waren er in een iets later stadium natuurlijk de jeugdfilms in het Clemenshuis. Daar heerste een iets andere geloofsrichting en als Protestantje voelde ik me wat onwennig, maar dat was natuurlijk aangeprate onzin en aan de zwart wit films kon je daar trouwens helemaal niets van merken… aan de vriendelijke mensen daar al helemaal niet.
Stan Laurel, Oliver Hardy en de boefjes (ofwel the Gang op zijn Amerikaans) waren toppertjes. Deze laatste ‘little rascals’ zijn op You tube nog steeds of alweer te bewonderen. Dat was allemaal nog steeds veilig dichtbij Oud-Charlois. Toch kwam ik ook bij andere grens, namelijk de Ebenhaëzerstraat.
Stan Laurel, Oliver Hardy en de boefjes (ofwel the Gang op zijn Amerikaans) waren toppertjes. Deze laatste ‘little rascals’ zijn op You tube nog steeds of alweer te bewonderen. Dat was allemaal nog steeds veilig dichtbij Oud-Charlois. Toch kwam ik ook bij andere grens, namelijk de Ebenhaëzerstraat.
Vaag herinner ik me dat ik daar met mijn moeder bij de zuigelingen of een kinderarts kwam, maar of dat nu echt zo was? Durf ik dan ook niet met zekerheid te zeggen. In mijn gedachten was het ter hoogte van de straat waar de Buijserlaan eindigde, net iets in de richting van V&D. Wellicht dat een oplettende Carnisser het nog weet.
Dat brengt me gelijk bij Vroom & Dreesman. Om er te komen moest je wel door Carnisse heen. Later kreeg ik pas in de gaten als ik via de Boergoensestraat, de Habsburgstraat het Maastunnelplein overstak ik alleen de Wereldhaven nog maar langs moest. Dan was ik er ook. Lood om oud ijzer. Het was in elk geval leuk omdat er zoveel te zien was, vooral de speelgoedafdeling. Een roltrap had je bij slager Wildenberg of melkboer Vaandrager niet, dus was het even genieten.
Later kwam er nog een plichtmatigere gang bij, toen mijn moeder voor de zoveelste keer vond dat mijn weerbarstige peper- en zoutkleurige haar slecht geknipt was. Zodoende heb ik, geloof ik, anderhalf dozijn Charloisse kappers door mijn haar laten ploeteren, om uiteindelijk in de Wolphaertsbocht terecht te komen bij kapper van Vliet. Net dus over die drukke Pleinweg heen. En dan moest ik liefst ook nog vragen naar kapper Bas, want die had de voorkeur van mijn vader. Tja, het leven van een verlegen schooljochie gaat niet over rozen. De laantjes bij de Katdijk, die ik vele malen passeerde, hadden dezelfde uitstraling als de Kulk bij ons aan de Voornsevliet.
Het waren de laantjes Van Schaap en Jungerius. Zowel Dirk Schaap, een timmerman, als Aart Jungerius, een graanhandelaar, hadden er respectievelijk 32 en 36 woningen laten bouwen. De eerste rond 1892 op zijn land en de laatste rond 1893 op het land van zijn vader. In 1958 werden ze gesloopt.
Dat brengt me gelijk bij Vroom & Dreesman. Om er te komen moest je wel door Carnisse heen. Later kreeg ik pas in de gaten als ik via de Boergoensestraat, de Habsburgstraat het Maastunnelplein overstak ik alleen de Wereldhaven nog maar langs moest. Dan was ik er ook. Lood om oud ijzer. Het was in elk geval leuk omdat er zoveel te zien was, vooral de speelgoedafdeling. Een roltrap had je bij slager Wildenberg of melkboer Vaandrager niet, dus was het even genieten.
Later kwam er nog een plichtmatigere gang bij, toen mijn moeder voor de zoveelste keer vond dat mijn weerbarstige peper- en zoutkleurige haar slecht geknipt was. Zodoende heb ik, geloof ik, anderhalf dozijn Charloisse kappers door mijn haar laten ploeteren, om uiteindelijk in de Wolphaertsbocht terecht te komen bij kapper van Vliet. Net dus over die drukke Pleinweg heen. En dan moest ik liefst ook nog vragen naar kapper Bas, want die had de voorkeur van mijn vader. Tja, het leven van een verlegen schooljochie gaat niet over rozen. De laantjes bij de Katdijk, die ik vele malen passeerde, hadden dezelfde uitstraling als de Kulk bij ons aan de Voornsevliet.
Het waren de laantjes Van Schaap en Jungerius. Zowel Dirk Schaap, een timmerman, als Aart Jungerius, een graanhandelaar, hadden er respectievelijk 32 en 36 woningen laten bouwen. De eerste rond 1892 op zijn land en de laatste rond 1893 op het land van zijn vader. In 1958 werden ze gesloopt.
Het werden zo’n beetje de voorlopers van de latere vernieuwing van Carnisse. De vogelbuurt gaf onderdak aan enige clubgenoten van de voetbal, maar toch kwam ik zelden of nooit in de zijstraten. Je beperkte je tot de hoofaders als Katendrechtse Lagedijk, Gruttostraat overgaand in Utenhagestraat – Amelandse plein en Markerstraat, en tenslotte de Wielewaalstraat overgaand in de Carnissesingel.
In 1971 verliet ik de ouderlijke woning en kwam toen alleen nog met de bus, op een paar zeldzame afwijkingen na, via de laatstgenoemde hoofader naar Oud Charlois. Je merkte wel dat er enige bouwdrift plaatsvond, maar vreemd genoeg was Carnisse al helemaal opgekalefaterd voordat ik het in de gaten kreeg. Een nieuwe look, maar met toch een duidelijke herkenbare overeenkomst met het verleden. Het zal de stijl van de woningen en straten wel zijn. Vermoedelijk is de bevolkingsbezetting aardig veranderd in vergelijking met de jaren vijftig, want enige tijd terug had ik het genoegen in de Ebenhaëzerstraat te belanden. Voor een bespreking belandde ik in ‘Koffie & Ambacht’ op nummer 52a met de cultuurscout van Charlois en nog een HCC-collega. Niet meer dan een diepe winkel met een beperkt aantal plaatsen, maar jongens wat een heerlijke lunch… de soep, Amai! Een streling voor de smaakpapillen. Op straat gezellige drukte en het was duidelijk te zien dat het gezelschap in velerlei tinten was en dat betrof niet alleen het uiterlijk, maar zeker ook de veelkleurige kleding. Het deed weer denken aan tijden terug toen de Dorpsweg nog redelijk veel wandelende passanten kende en de winkels op de hoeken van de straat de gezelligheid compleet maakten. Hier voelde ik weer een zekere saamhorigheid, want je zag mensen op straat met elkaar kleppen, veel kleine kinderen en het mooist van alles was dat de eigenaresse even weg moest en vroeg of wij, de gasten, even op de toko konden letten. Carnisse leeft, culturen lijken steeds meer tot leven te komen en krijgen ook volop aandacht. Bij mij heeft het idee zich genesteld dat op Charlois altijd wel wat te doen is. Het ontwikkelt zich mee met de ontwikkeling van Rotterdam als aantrekkelijke stad voor steeds groter worden aantallen toeristen. Zoals Katendrecht als ook zo’n voorbeeld al fantastisch is.
U moet er echt eens heen gaan voor een lekkere lunch, Ebenhaëzerstraat 52a, Koffie & Ambacht! En nee, ik krijg geen provisie, maar wel weer trek.
Bovendien!!! U kunt het treffen want er is altijd een leuk programma met diverse optredens. Dit muzikale programma van Koffie & Ambacht wordt mogelijk gemaakt door: gemeente Rotterdam/ VOF Huis Van Schone Kunsten. Wanneer er iets plaatsvindt kunt u zien op Facebook:
https://www.facebook.com/events/403148090103801/?acontext=%7B%22action_history%22%3A%22[%7B%5C%22surface%5C%22%3A%5C%22page%5C%22%2C%5C%22mechanism%5C%22%3A%5C%22page_upcoming_events_card%5C%22%2C%5C%22extra_data%5C%22%3A[]%7D]%22%2C%22has_source%22%3Atrue%7D
In 1971 verliet ik de ouderlijke woning en kwam toen alleen nog met de bus, op een paar zeldzame afwijkingen na, via de laatstgenoemde hoofader naar Oud Charlois. Je merkte wel dat er enige bouwdrift plaatsvond, maar vreemd genoeg was Carnisse al helemaal opgekalefaterd voordat ik het in de gaten kreeg. Een nieuwe look, maar met toch een duidelijke herkenbare overeenkomst met het verleden. Het zal de stijl van de woningen en straten wel zijn. Vermoedelijk is de bevolkingsbezetting aardig veranderd in vergelijking met de jaren vijftig, want enige tijd terug had ik het genoegen in de Ebenhaëzerstraat te belanden. Voor een bespreking belandde ik in ‘Koffie & Ambacht’ op nummer 52a met de cultuurscout van Charlois en nog een HCC-collega. Niet meer dan een diepe winkel met een beperkt aantal plaatsen, maar jongens wat een heerlijke lunch… de soep, Amai! Een streling voor de smaakpapillen. Op straat gezellige drukte en het was duidelijk te zien dat het gezelschap in velerlei tinten was en dat betrof niet alleen het uiterlijk, maar zeker ook de veelkleurige kleding. Het deed weer denken aan tijden terug toen de Dorpsweg nog redelijk veel wandelende passanten kende en de winkels op de hoeken van de straat de gezelligheid compleet maakten. Hier voelde ik weer een zekere saamhorigheid, want je zag mensen op straat met elkaar kleppen, veel kleine kinderen en het mooist van alles was dat de eigenaresse even weg moest en vroeg of wij, de gasten, even op de toko konden letten. Carnisse leeft, culturen lijken steeds meer tot leven te komen en krijgen ook volop aandacht. Bij mij heeft het idee zich genesteld dat op Charlois altijd wel wat te doen is. Het ontwikkelt zich mee met de ontwikkeling van Rotterdam als aantrekkelijke stad voor steeds groter worden aantallen toeristen. Zoals Katendrecht als ook zo’n voorbeeld al fantastisch is.
U moet er echt eens heen gaan voor een lekkere lunch, Ebenhaëzerstraat 52a, Koffie & Ambacht! En nee, ik krijg geen provisie, maar wel weer trek.
Bovendien!!! U kunt het treffen want er is altijd een leuk programma met diverse optredens. Dit muzikale programma van Koffie & Ambacht wordt mogelijk gemaakt door: gemeente Rotterdam/ VOF Huis Van Schone Kunsten. Wanneer er iets plaatsvindt kunt u zien op Facebook:
https://www.facebook.com/events/403148090103801/?acontext=%7B%22action_history%22%3A%22[%7B%5C%22surface%5C%22%3A%5C%22page%5C%22%2C%5C%22mechanism%5C%22%3A%5C%22page_upcoming_events_card%5C%22%2C%5C%22extra_data%5C%22%3A[]%7D]%22%2C%22has_source%22%3Atrue%7D
Hans Padmos gaat in een presentatie over dat Carnisse vertellen en ik raad u aan daarbij aanwezig te zijn. Zelf wil ik graag meer weten over deze bloeiende wijk of dat nu van vroeger is of nu. Het hoort bij Charlois, ja toch?
RSS-feed